ผมได้ไปโรงเรียนตั้งแต่จำความได้ โตมากับโรงเรียน ใช่ครับ พ่อกับแม่เป็นครู ณ โรงเรียนในต่างอำเภอ ในพื้นที่ภาคกลาง และตัวผมเอง ถูกส่งไปเรียนในเมืองตั้งแต่อนุบาล ไม่เคยเข้าใจว่า ทำไมต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 นั่งรถจากปากซอยบ้านมาเพื่อเรียนในเมือง และตอนเลิกเรียน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ หกโมงเย็น เป็นแบบนี้ 14 ปี จนจบมัธยมในตัวจังหวัด นั่นหมายถึงชีวิตอยู่กับโรงเรียนและอยู่กับครูมาโดยตลอด แต่ผมไม่ใช่เด็กที่เรียบร้อยนัก และมีเรื่องชกต่อยบ้าง การเข้าห้องปกครอง และพบครูปกครอง ในความคิดผม คือครูต้องดุด่า คอยจับผิด และลงโทษนักเรียน ตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ครูปกครองที่ผมเจอ เป็นครูที่รับฟังปัญหาและเหตุผล สอนให้เห็นถึงสิ่งที่ผมได้ทำผิดไป ทำให้ผมได้มองข้อเสียของการกระทำของตัวเอง ถึงผมจะโดนลงโทษ แต่ผมก็ยอมรับผิด และผมเริ่มรักครูปกครองขึ้นมาแล้วสิ เพราะท่านสอนและให้กำลังใจ ไม่ได้เอาแต่ดุด่าอย่างเดียว ก่อนจบมัธยมปลาย ผมได้เข้าไปบอกคุณครูท่านนั้นว่า ผมขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังมีครูที่รับฟัง และทำให้ผทเป็นคนที่มีวินัยมากขึ้น
หลังจากจบมัธยม ด้วยความชอบในการเล่นดนตรีของผม ผมสอบได้โควตานักดนตรี เข้าไปเรียนในคณะเกษตรศาตร์ ชีวิต 4 ปีในมหาวิทยาลัย ผมเป็นนักกิจกรรมตัวยง เป็นทั้งนักร้อง นักดนตรีของมหาวิทยาลัย รวมไปถึงเป็นจิตอาสาในงานต่างๆ ซึ่งกิจกรรมพวกนี้ เป็นครูสอนความเป็นคนและสอนการใช้ชีวิตให้ผมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น จนวันนี้ ผมทำหน้าที่นักวิชาการ ในหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่ง และทำอาชีพเสริมเป็นเกษตรกร ตามที่ได้เรียนมา ได้พัฒนาที่ดินของคุณปู่ที่เป็นชาวนา

แต่ความคุ้นเคยในโรงเรียนตั้งแต่เด็ก มีสิ่งหนึ่งที่เป็นแบบอย่างที่ดีในชีวิตผม คือคุณครู ในชีวิตมีความฝันว่าอยากเป็นครู อยากสอนให้คนมีความรู้ อยากเป็นแบบอย่างที่ดี แต่เป็นคนเรียนไม่เก่ง จะเป็นครูได้อย่างไร เป็นคำถามในใจเสมอมา แต่รุ่นพี่ของผม อ่านความฝันของผมออก เค้าบอกผมว่า นายมีความสามารถพิเศษนะ นายเล่นดนตรีได้ ใช้ความสามารถตรงนี้ลองสอนเด็กๆดูมั้ย แน่นอนครับ หลังจากนั้น ผมได้เข้าไปสอนในโรงเรียนสอนดนตรีของรุ่นพี่ ผมใช้เวลา ช่วงเช้าวันเสาร์ สอนแบนโจ และ เช้าวันอาทิตย์ สอน อูคูเลเล่ โดยที่นักเรียนของผม เป็นวัยที่ผมเคยเข้าห้องปกครองมาก่อน ก็ไม่ลืมที่จะสอนจริยธรรมไปคู่กับดนตรีไปด้วย ผมโชคดีอย่างนึงที่นักเรียนของผม ตั้งใจเรียนและขยันฝึกฝน ผมมีความสุขมาก และภูมิใจตัวเองทุกครั้งเมื่อนักเรียนบรรเลงเพลงออกมา และความสุขของผมอีกอย่างคือการได้ทำตามความฝัน แม้ถึงวันนี้ผมไม่ได้ทำอาชีพครู แต่อย่างน้อยได้เป็นครูในวันเสาร์ วันอาทิตย์ ผมก็ภูมิใจมากแล้วครับ

เขียนโดย "แบนโจแมน"