สามสิบกว่าปีก่อน ผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงานมีชีวิตครอบครัว เธอเล่าให้ฟังว่า...เธออยากมีลูกสาวสักหนึ่งคน เพราะเธอมีลูกชายแล้วสองคน เลยอยากมีลูกสาวน่ารักเรียบร้อย แต่งตัวใส่กระโปรง ไว้ผมยาว ตามจินตนาการของเธอจนเวลาผ่านไปเธอก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวตามที่ตั้งใจไว้นับตั้งแต่ที่ฉันเริ่มจำความได้ ฉันก็เติบโตมาพร้อมกับผู้หญิงคนนี้ คนที่ฉันเรียกว่า “แม่” แม่ของฉันเป็นแม่ที่น่ารักและใจดีมากๆ แต่แอบดุนะคะ เพราะว่าแม่เป็นคุณครู ก็เลยมีบ้างที่ต้องเคร่งครัด มีระเบียบเป๊ะๆ ภาพจำตั้งแต่เล็กจนโตที่ฉันเห็นแม่ คือ แม่เป็นคนขยันทำงาน ดูแลฉัน พี่และน้องของฉันเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกินอยู่ การเรียน การใช้ชีวิต และอบรมสั่งสอนลูกด้วยความรัก แม้แม่จะไม่ใช่คนที่ชอบแสดงออกหรือพูดว่ารักบ่อย แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่า สิ่งที่แม่ทำให้ สิ่งที่แม่บ่นว่า แม่ทำเพราะรักและห่วงฉันยิ่งขึ้นชื่อว่าคนเป็นแม่ ต่อให้ลูกจะเติบโตไปมากสักแค่ไหน สำหรับแม่แล้วลูกก็คือเด็กน้อยในสายตาของแม่ที่แม่รักและห่วง หลายเหตุการณ์ในชีวิตของฉันที่พลาดพลั้ง หาทางออก ทางไปต่อไม่ได้ เพียงแค่ฉันได้พูดกับแม่ ปรึกษาแม่ หรือกลับไปนอนตักแม่ ฉันก็ได้พบทางออกและได้รับพลังดีๆ กลับมาเสมอ แม่ไม่เคยซ้ำเติม ไม่เข้าข้าง แต่สอนและเตือนฉันไม่ให้ประมาท แม่มักจะพูดกับฉันว่า ฉันทำได้ ฉันจะผ่านไปได้ แม่กับพ่อเชื่อและภูมิใจในสิ่งที่ฉันทำ ฉันเป็น ฉันเป็นของขวัญที่ดีที่เขาทั้งสองคนภูมิใจ ประโยคที่ฟังดูเผินๆ ก็ดูธรรมดาทั่วไป แต่คำพูดเหล่านี้ คือกำลังใจชั้นดีที่ทำให้ฉันไปต่อได้ด้วยความรักของแม่ และนี่ก็คือหนึ่งในเรื่องราวความรักและความประทับใจที่ฉันมีต่อแม่ คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิต คนที่เข้าใจฉันมากที่สุดคนหนึ่ง และยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น แม้ฉันจะไม่ได้เป็นลูกสาวตามจินตนาการของแม่ ที่ได้เล่าไว้ในตอนต้นเรื่องก็ตาม 

 “หนูภูมิใจที่ได้เป็นลูกของแม่ และดีใจที่ได้เป็นของขวัญที่แม่ภูมิใจ”

เขียนโดย พินญา