#เมื่อชีวิตต้องกลายเป็นแม่

ในชีวิตคนเราทุกคนล้วนมีสถานะเป็น "ลูก" ด้วยกันทั้งสิ้น แต่ถ้าวันหนึ่งสถานะของเราต้องเปลี่ยนไปเป็น "พ่อและแม่" ของสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ๆ แล้วล่ะคะ เราจะรู้สึกอย่างไร 

สำหรับตัวดิฉันแล้วในวันที่รู้ว่าตัวเองต้องเป็น "แม่คน" ในวัยอายุเพียง 23 ปี มันเป็นความรู้สึกที่มีทั้งความกลัว ความท้าทาย ความตื่นเต้น ความสับสน ความเสียใจ หลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด ด้วยข้อจำกัดต่าง ๆ ของชีวิตและความไม่พร้อมในหลาย ๆ อย่าง แต่แค่เพียงเราได้เห็นภาพชีพจรน้อย ๆ ตรงก้อนเล็ก ๆ น้ำตาก็ไหลพราก และความคิดก็ผุดขึ้นมาทันทีว่า ‘ฉันจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องเจออะไรก็ตาม และหนทางก็เริ่มต้นขึ้นด้วยความเจ็บปวดและจบท้ายด้วยความงดงาม ฉันมีอาการแพ้ท้อง และอาเจียนอย่างหนักหน่วง อยู่ประมาณ 4 เดือน กินอาหารอะไรแทบไม่ได้เลยทั้งที่ปกติเป็นคนกินเก่งมาก ได้กลิ่นก็รู้สึกจะอาเจียนอย่างเดียว ยอมรับเลยค่ะว่าช่วงนั้นรู้สึกทรมานมาก แต่หลังจากอาการแพ้ท้องค่อยผ่านพ้นไปแล้ว ลูกก็ให้ฉันเริ่มใช้ชีวิตปกติได้มากขึ้น สามารถไปกินข้าว เดินเที่ยวเล่น พบปะเพื่อนฝูง เจอญาติพี่น้อง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ฉันได้เก็บเกี่ยวความสุขเพื่อให้ลูกในท้องมีความสุขไปด้วย แม้จะมีท้องที่ขนาดใหญ่โตและทำให้ฉันหลังแอ่นขึ้นทุกวันก็ตามเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปจนเข้าสู่ช่วงท้อง 9 เดือน ความไคลแม็กซ์นั้นเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ค่ะ ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่ปลายทางนั้นงดงามได้เริ่มขึ้นจริง ๆ แล้ว ฉันเริ่มมีอาการเจ็บท้องเตือนเป็นระยะ ๆ จนอาการเริ่มเจ็บถี่ขึ้น จึงรีบไปโรงพยาบาล และพยาบาลให้ทำการแอดมิท ณ ช่วงเวลานั้น ประมาณบ่าย 2 โมงครึ่ง หลังจากนั้นอาการเจ็บท้องคลอดของฉันก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันต้องนอนร้องไห้และทนกับอาการเจ็บท้องเป็นเวลากว่า 16 ชั่วโมง กว่าลูกของฉันจะคลอดออกมา บอกได้เลยค่ะว่าเป็นความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเลยตั้งแต่ฉันเกิดมา และแล้วลูกน้อยของฉันก็คลอดออกมาลืมตาดูโลกในรุ่งเช้าของอีกวัน พยาบาลได้นำลูกมาวางบนอกของฉันเพื่อให้ดูหน้าลูกที่กำลังลืมตาข้างเดียว ความรู้สึกตอนนั้นคือมองหน้าลูกแล้วยิ้มทั้งน้ำตาจริง ๆ ค่ะ เขามีร่างกายแข็งแรง อวัยวะครบ 32 และเป็นเด็กผู้ชาย ฉันรู้สึกดีใจมาก ๆ ที่ลูกปลอดภัย โดยในตอนนี้เขาได้โตขึ้นเยอะแล้วค่ะ และเป็นเด็กที่กำลังน่ารัก ส่วนความดื้อก็มีเป็นปกติ ผู้ใหญ่หลายคนที่ได้พบเจอ ก็รู้สึกเอ็นดูและแบ่งขนมให้กินบ่อย ๆ ต้องขอขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ในความมีน้ำใจของทุกท่านที่มีต่อลูกชายจอมทะเล้น
ซึ่งสถานะของฉันที่ต้องกลายมาเป็น "แม่คน" แล้ว ความรู้สึกตอนนี้คือมีความสุขค่ะ ถึงแม้บางครั้งจะมีความรู้สึกเหนื่อยบ้าง แต่พอมองหน้าลูกชายคนนี้แล้วเขาคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต และทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุดในโลกเลยค่ะ

เขียนโดย “3 days 2 years”