ความรักของแม่…ถึงพ่อ

เพราะความไม่พร้อมในสถานะทางการเงินของครอบครัว ฉันจึงถูกส่งไปเลี้ยงอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดตั้งแต่ยังจำความไม่ได้  ฉันถูกเลี้ยงมาโดยบรรดาปู่ย่าและเครือญาติมากมาย ส่วนน้องถูกส่งไปอยู่กับยาย ซึ่งกว่าจะรู้ตัวอีกทีฉันก็เรียกปู่กับย่าว่าเป็นพ่อกับแม่ไปแล้ว
ฉันมักจะถูกคนอื่นๆ แซวเล่นปนสนุกว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่ ฉันก็ได้แต่ยิ้มรับหัวเราะแต่ในใจกลับร้องไห้ไม่หยุด
ถึงแม้ปู่กับย่าจะให้ความอบอุ่นกับฉันเสมอไม่เคยขาด แต่ฉันก็อดคิดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆ เขา พ่อกับแม่จะสลับแวะเวียนกันไปหาฉันเดือนละครั้ง ซื้อขนม ของเล่น และพิซซ่าอันแสนโปรดปรานมาให้ แม่จะชอบทำไก่ทอดสูตรพิเศษที่อร่อยกว่าที่ไหนไหน  มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุข ฉันละเมอเพ้อไปหลายวัน หน้าชื่นตาบานอวดใครไปนักต่อนัก  และฉันจะนั่งเฝ้ารอเวลาที่พ่อกับแม่จะมาหาในทุกๆ เดือน
แต่แล้วฝันร้ายในชีวิตวัยเด็กก็เกิดขึ้น พ่อกับแม่มีเหตุต้องแยกทางกัน พ่อตัดสินใจว่าจะเป็นคนเลี้ยงฉัน ฉันก็ได้แต่คิดด้วยความไร้เดียงสา ว่าต่อจากนี้ฉันคงจะเป็นเด็กที่ไม่มีแม่แล้วจริง ๆ จากที่จะได้เจอแม่เดือนละครั้ง  ระยะเวลามันกลับนานขึ้นจากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปีจนกระทั่งฉันต้องย้ายกลับมาอยู่กับพ่อ ฉันก็ไม่ได้เจอแม่อีกเลย ฉันรู้ดีว่า หากถามถึงแม่ตอนนี้ พ่อคงจะไม่ตอบเป็นแน่ จึงได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจอยู่อย่างนั้น
เวลาผ่านมาเป็นสิบปี ถึงวันที่ฉันเข้ารับปริญญา ฉันได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง เสียงปลายสายอันอ่อนหวาน นุ่มละมุน น้ำตาทั้งสองข้างพรั่งพรูไหลออกมาอาบแก้ม ฉันรู้ทันทีว่า นั่นคือเสียงของแม่ ที่โทรมาอวยพรกับความสำเร็จในชีวิตของฉัน มันทำให้ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาแม่ยังคงเฝ้าดูฉันอยู่ห่างๆ ไม่เคยไปไหน หลังจากนั้นฉันก็ติดต่อกับแม่มาโดยตลอด จนกระทั่งเรื่องราวฝันร้ายในชีวิตมันกลับมาเกิดกับฉันอีกครั้ง วันที่พ่อตรวจเจอว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายและหมอบอกว่า ไม่สามารถบอกได้ว่าจะมีชีวิตอยู่อีกนานเท่าไหร่ ชีวิตฉันเหมือนล้มทั้งยืน  ความรู้สึกเคว้งที่อยู่ในใจ ความอ้างว้างมองไปไม่เห็นใคร ฉันตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับแม่ อยากให้แม่ได้มาเจอพ่อ เพราะฉันหวังในปาฏิหาริย์เล็กๆ ว่า พ่อจะมีกำลังใจฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง เกือบ 18 ปี ที่พ่อกับแม่แยกทางกันไป ในวันที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ฉันเห็นน้ำตาของพ่อกับแม่เป็นครั้งแรก ไม่มีใครพูดอะไร มีแต่รอยยิ้มและน้ำตาที่ปะปนกันอยู่ นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว พ่อจับมือแม่แน่นไม่ปล่อยไปไหน ถามหาแม่ทุกวันหลังจากตื่น กินกับข้าวฝีมือแม่จนหมดแบบไม่ต้องฝืน แม่ดูแลเช็ดตัวป้อนข้าวป้อนน้ำ พ่อเอาแต่พูดขอโทษแม่ แม่ยิ้มแล้วพูดว่า “ถึงแม้วันนี้ไม่ได้กลับมาในฐานะภรรยาแต่ขอกลับมาในฐานะแม่ของลูก ที่จะมาทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด เพื่อให้ลูกมีกำลังใจ ขอบคุณความรักที่เคยมีให้กัน ขอบคุณที่เคยอดทนผ่านความลำบากด้วยกันมา ความรักที่เคยมีให้กันมันยังคงมีเสมอ”  หลังแม่พูดจบฉันร้องไห้ไม่หยุด มันอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตพ่อ แต่ฉันคิดว่านี่อาจจะเป็นช่วงเวลาความสุขที่สุดในชีวิตของครอบครัวฉันแล้วก็ได้ 
ถึงแม้วันนี้พ่อจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แต่ฉันยังมีแม่ที่ยังคอยให้ความรักและความอบอุ่นกับฉันไม่ขาด ถึงแม้แม่จะไม่ได้อยู่เลี้ยงฉันมาตลอด แต่ความรักที่แม่มีให้ลูกคนนี้ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อย ขอบคุณความรักที่แม่คอยเติมเต็มให้ลูกคนนี้เสมอ ขอบคุณในทุกวันของชีวิตที่แม่คอยดูแลและปลอบประโลมใจให้ลูกมีกำลังใจในการมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อไป 

#ความรักที่เคยมีให้กันมันยังคงมีเสมอ

เขียนโดย "ศิริอนันต์"