ฉันเป็นเด็กหญิงผู้เกิดและอาศัยอยู่ที่ตำบลโคกเคียน อำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส ในทุกๆ ปี จังหวัดนราธิวาสจะมีประเพณีการแข่งขันเรือกอและชิงถ้วยพระราชทานของในหลวง ร.9 ซึ่งจัดในช่วงปลายเดือนกันยายน และพระองค์จะเสด็จมาพระราชทานถ้วยรางวัลด้วยพระองค์เองเกือบทุกปี โดยทุกครั้งที่พระองค์เสด็จ จะมีพระราชินี และพระบรมวงศานุวงศ์ เสด็จมาด้วยเสมอ เพื่อทรงมาปฏิบัติพระราชกรณียกิจในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้และประทับ ณ พระตำหนักทักษิณราชนิเวศน์

ตั้งแต่จำความได้การเฝ้ารับเสด็จของฉัน คือการวิ่งไปยืนรอหน้าปากซอย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ยืนเรียงรายเพื่อเฝ้ารอขบวนเสด็จที่ขับผ่าน การเห็นรถฉลามขาว (มอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีขาว) คือสัญญาณว่าขบวนเสด็จกำลังจะมาถึง แม้เพียงเสี้ยววินาทีที่รถพระที่นั่งผ่านหน้า เพียงเสี้ยววินาทีในการได้จดจำพระพักตร์ของพระองค์ ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกชุ่มชื้นในหัวใจ และแล้ววันหนึ่งฉันในวัยประถมก็ได้มีโอกาสพิเศษเฝ้ารับเสด็จในเขตพระราชฐานชั้นนอกของพระตำหนักทักษิณราชนิเวศน์ ในวันนั้นฉันสวมชุดนักเรียนสีขาวกระโปรงสีกรมท่าและยืนอยู่แถวหน้าสุดอย่างใจจดใจจ่อ คราวนี้รถพระที่นั่งเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ พระองค์ทรงโบกพระหัตถ์และพระพักตร์แจ่มใส ฉันเหมือนเห็นเทวดาอยู่ตรงหน้า ได้แต่ยกมือพนมและบรรจงไหว้อย่างตั้งใจ 

ฉันโชคดีที่ได้เติบโตในจังหวัดที่มีทั้งศาสนา ภาษา และวัฒนธรรมที่แตกต่าง ทำให้ฉันรู้สึกถึงความใส่พระทัยของพระองค์ที่มีต่อพสกนิกรโดยไม่แยกเชื้อชาติและศาสนา ยิ่งไปกว่านั้นฉันได้มีโอกาสเรียนรู้พระราชกรณียกิจของพระองค์ผ่านศูนย์การศึกษาพัฒนาพิกุลทองอันเนื่องมาจากพระราชดำริ ซึ่งที่ส่วนใหญ่เป็นป่าพรุ ดินเปรี้ยว พระองค์ทรงศึกษา วิจัย และทดลอง จนสามารถทำให้คนในพื้นที่ทำมาหากินได้ และทำให้เกิดโครงการ แกล้งดิน การเติบโตของฉันในทุกช่วงวัยล้วนแต่มีเรื่องราวของพระองค์ท่าน ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน หรือทำอะไร ทั้งคำสอน พระราชกรณียกิจ เหมือนติดตามตัวตลอดเวลา เพราะพระองค์คือแบบอย่างแห่งการทำความดีที่เป็นรูปธรรมที่สุดในชีวิต

เขียนโดย garnet