เปลี่ยนการแสดงผล
#จดหมายถึงพ่อ (17)
18 ตุลาคม 2563 201 ครั้ง
#จดหมายถึงพ่อ (17)
พ่อ... พ่อเป็นไงบ้าง สบายดีไหม วันนี้ฝนตกทั้งวันเลย ตกพร่ำๆ ตั้งแต่เช้า ตอนนี้มืดแล้วฝนก็ยังตกอยู่ เมื่อกี้นี้ผมได้ยินเสียงฟ้าร้องด้วย อีกเดี๋ยวฝนคงตกหนักมากกว่านี้ เพื่อนๆ ที่นี่กลัวเสียงฟ้าร้องกันทุกคน แต่ผมไม่กลัวหรอกนะ ผมต้องเข้มแข็งไว้ แล้วที่บ้านฝนตกบ้างไหม ผมคิดถึงบ้านจังเลย คิดถึงเสียงนกกาเหว่าร้องปลุกตอนเช้า คิดถึงเสียงไอ้แดงครางหงิงๆ เวลาเล่นด้วยกัน ที่นี่มีหมาอยู่ 1 ตัว ชื่อเบิ้ม เสียงครางของเบิ้มเหมือนเสียงไอ้แดงมาก ผมชอบเล่นกับมันหลังกินข้าวเย็น ครูอ้อยสอนให้ผมทำไข่เจียวด้วย ครูอ้อยบอกว่าเราต้องดูแลตัวเองให้ได้ เราต้องไม่เป็นภาระของคนอื่น กลิ่นไข่เจียวของผมไม่เหมือนกับที่พ่อทำ เพราะที่นี่ใช้เตาแก๊ส ไม่ได้ใช้เตาถ่านเหมือนที่บ้าน เลยไม่มีกลิ่นไหม้หอมๆ ของถ่านติดมาด้วย ครูอ้อยสอนผมหลายอย่าง หุงข้าว และทำกับข้าวง่ายๆ อย่างเช่น ต้มจืด ผัดผัก ทอดปลา สนุกดี แต่ผมชอบมากที่สุดคือตอนที่ครูอ้อยเล่าให้ฟังเรื่องปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ครูอ้อยบอกว่าในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงสั่งสอนเรื่องปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อให้คนไทยทุกคนได้อยู่ดีกินดีด้วยความพอดีพอประมาณ ไม่มากไปไม่น้อยไป พึ่งพาตนเอง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น และรู้จักแบ่งปัน พ่อ... ผมคิดว่าเพราะพ่อต้องไปหางานทำในกรุงเทพ พ่อไม่มีเงิน พ่อไม่มีเวลามาดูแลผม เพราะผมอยู่คนเดียวไม่ได้ พ่อเลยต้องส่งผมมาอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ผมกำลังฝึกดูแลตัวเองอยู่ ผมไม่อยากเป็นภาระของพ่อ ผมอยากช่วยพ่อ พ่อคิดเหมือนผมไหม ถ้าพ่อกับผมช่วยกันปลูกผัก เลี้ยงปลา เลี้ยงไก่อยู่ที่บ้าน เราอยู่ด้วยกันแบบพอประมาณ พึ่งพาตนเอง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น ทำตามแบบที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงสั่งสอน ผมจะได้กลับไปอยู่กับพ่ออีกครั้ง ผมคิดถึงพ่อ พ่อไม่ได้มาหาผมเลย ผมมาเข้าเรียนที่นี่ตอน ป.5 ตอนนี้ผมอยู่ ม.3 แล้ว ครูนพสอนให้ผมเล่นกีต้าร์ด้วย ทุกครั้งที่มีคนมาเลี้ยงอาหารกลางวันที่โรงเรียน พอพวกเรากินข้าวเสร็จ ครูนพจะให้ผมเล่นกีตาร์ มีน้องป่าน ม.1 ช่วยเล่นคีย์บอร์ด และนักเรียนทุกคนจะร้องเพลงขอบคุณ เมื่อวันศุกร์ที่แล้วก็มีคนมาเลี้ยงอาหารกลางวันที่โรงเรียน หลังจากที่พวกเราร้องเพลงขอบคุณจบ มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาคุยกับผม เขาชมว่าผมเล่นกีตาร์เก่ง เขาเอามือลูบหัวผมเบาๆ แล้วบอกว่าเดือนหน้าเขาอาจจะมาที่นี่อีก เสียงพูดทุ้มๆ ช้าๆ เนิบๆ ของเขาทำให้ผมคิดว่าเขาน่าจะอายุพอๆ กับพ่อ ผมอยากให้เขากอดผม และผมก็อยากกอดเขามาก แต่ผมไม่กล้า พ่อ... ผมคิดถึงพ่อ ผมอยากให้พ่อมาเยี่ยมผมบ้าง พ่อยังไม่ต้องมารับผมกลับไปอยู่ด้วยก็ได้ ทุกครั้งที่ครูอ้อยสอนเรื่องปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ผมคิดเสมอว่า ถ้าทุกคนอยู่ด้วยกันแบบพอประมาณ พึ่งพาตนเอง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น มีเหลือก็แบ่งปัน คนไทยทุกคนคงจะมีความสุข ไม่ลำบาก ไม่อดอยาก ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาในครอบครัว และผมจะได้กอดพ่อแน่นๆ อีกครั้ง ในวันที่พ่อมารับผมกลับไปอยู่ด้วยกัน ผมคิดถึงพ่อ 
วันที่ 9 ตุลาคม 2563 ที่หอนอนชาย โรงเรียนธรรมิกวิทยา เวลา 3 ทุ่มครึ่ง … ฝนยังไม่หยุดตกเลย
เขียนโดย "กุหลาบน้ำเค็ม"
ภาพและวีดีโอ