#จดหมายถึงพ่อ (18)
  สายลมที่คอยพัดผ่าน ผ่านลมหนาว ผ่านฤดูกาล ยังคงวนเวียนมาถึงเตือนตุลาคม เดือนที่มีหลายเรื่องราว ได้นำพาหัวใจของผมคิดถึงภาพความทรงจำ ความคิดถึงใครสักคนหนึ่งบนท้องฟ้า ที่ทุกคนได้เอ่ย คำว่า “พ่อ” ได้อย่างเต็มปาก เปรียบประดุจดั่งความห่วงใยที่ลูกมีต่อพ่อ แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนแปลงไปเนิ่นนานสักเพียงใด ความรู้สึกดี ๆ ไม่เคยจากหายไปแม้แต่น้อย หากจะยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้นในทุก ๆ วัน ด้วยซ้ำไป
  แค่คำว่า “พ่อ” คำเดียวสั้น ๆ แต่ความหมายลึกซึ้งเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาได้ พ่อที่ผมเอ่ยถึงนั้น คือ “พ่อของแผ่นดิน” พ่อหลวงในรัชกาลที่ ๙ พระองค์ท่านทรงมีพระกรุณาธิคุณ ต่อปวงชนชาวไทยอย่างล้นพ้น ตั้งแต่ผมจำความได้ พระองค์ท่านไม่เคยหยุดทรงงานเลย เพื่อให้ราษฎร อยู่ดี กินดี และอยู่อย่างพอเพียง ไม่ให้คนรุ่นหลังต้องลำบาก ทรงเดินทางไปยังที่ต่าง ๆ ไปในที่ที่ประชาชนเดือดร้อนและต้องการความช่วยเหลือทุกพื้นที่ของประเทศไทย โดยพระองค์ท่านทรงไม่คำนึงถึงความยากลำบากในการเดินทาง จะสังเกตเห็นได้ว่า แทบทุกรูปที่เราได้เห็นพระองค์ท่านทรงนำกล้องถ่ายรูป แผนที่ และสมุดงาน ติดตัวไปด้วยเสมอ พระองค์ทรงจดบันทึกเพื่อหาแนวทางในการแก้ไขปัญหาความเดือดร้อน ความทุกข์ยากของราษฎรในที่ต่าง ๆ ผมยังจำได้ดีเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ผมเคยถามคุณครูที่สอนวิชาสังคมว่า “ครูครับ พ่อหลวง พระองค์ท่านทรงเป็นถึงพระมหากษัตริย์ ทำไมพระองค์ท่านถึงยอมลำบากขนาดนั้นล่ะครับ” แต่ถ้อยคำที่คุณครูได้ตอบกลับมานั้นคือ “ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ท่านกล่าวว่าความสุขของประชาชนคือความสุขของพระองค์ท่าน พระองค์ท่านไม่เคยหยุดพักเพราะอยากให้ประชาชนของท่านมีความสุขใช้ชีวิตอย่างพอเพียง พระราชกรณียกิจทุกอย่าง พระองค์ทรงทำเพื่ออาณาประชาราษฎร์ มีการเป็นอยู่ที่ดี” คุณครูกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแห่งความภาคภูมิใจ ที่เต็มเปี่ยม
  แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนผันไป พ่อหลวงไม่อยู่แล้ว แต่พระองค์ท่านได้ให้แนวทางการใช้ชีวิตต่าง ๆ หลายประการ แก่ประชาชนชาวไทย พระองค์ท่านทรงมีพระกรุณาธิคุณต่อผมเองและเพื่อน ๆ ซึ่งตอนที่ผมเรียนระดับชั้นประถมศึกษาจนถึงมัธยมศึกษา ได้ศึกษาที่โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ ๔๐ จังหวัดปัตตานี ซึ่งเป็นสถานศึกษาที่ก่อตั้งขึ้นโดยพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร รัชกาลที่ ๙ ในความดูแลของมูลนิธิราชประชานุเคราะห์ ในพระบรมรมราชูปถัมภ์ เป็นโรงเรียนขยายโอกาสแห่งหนึ่งในภาคใต้ นอกจากเป็นสถานศึกษาแล้วนั้น ทางโรงเรียนได้น้อมนำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาปรับใช้ตามนโยบายของโรงเรียน คือนักเรียน ๑ คน ต้องมี ๑ อาชีพ เช่น การเลี้ยงไก่เนื้อ การปลูกเห็ดนางฟ้า การปลูกผักปลอดสารพิษ การตัดเย็บเสื้อผ้า และการเลี้ยงปลาดุก เป็นต้น นี่คือ ตัวอย่างที่สะท้อนให้เห็นว่าทางโรงเรียนได้นำหลักคำสอนของพ่อหลวงมาปรับใช้และเกิดผลสัมฤทธิ์แก่ตัวนักเรียนได้จริง
  ผมจึงอยากถ่ายทอดความทรงจำและความรู้สึกดี ๆ ผ่านตัวอักษรมาร้อยเรียงผ่านจดหมายฉบับนี้ ในฐานะที่เป็นนักศึกษาคนหนึ่งที่รู้สึกโชคดีที่เกิดมาในแผ่นดินไทย ได้เรียนรู้ความพอเพียง คำสอนของพ่อหลวงที่ได้พร่ำสอน ได้แปรเปลี่ยนวิถีชีวิตของคนไทยหลาย ๆ คน ไม่ว่าจะร่ำรวย หรือยากจน สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพียงแค่รู้จักคำว่า “พอ” ผมขอสัญญาผ่านจดหมายฉบับนี้ว่า จะตั้งใจศึกษาเล่าเรียน เป็นพลเมืองที่ดีของสังคม และเป็นจิตอาสาเพื่อสร้างประโยชน์ต่อสังคมไทย เพื่อเป็นกำลังในการพัฒนาประเทศชาติ ตลอดไป

เขียนโดย "ผู้ศรัทธา"