กราบเท้าพ่อที่เคารพอย่างสูง
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกเขียนจดหมายถึงพ่อ เขียนทั้ง ๆ ที่ลูกรู้ว่าพ่อไม่มีโอกาสได้อ่านเพราะพ่อได้จากโลกนี้ไปหลายปีแล้ว แต่ลูกก็ยังอยากที่จะเขียนถึงความรู้สึกที่มีต่อพ่อ คิดถึงพ่อ. เมื่อครั้งที่พ่อยังมีชีวิตอยู่พ่อก็ไม่เคยอ่านจดหมายลูกแม้แต่ครั้งเดียวเพราะพ่ออ่านภาษาไทยไม่ออก ทั้งที่พ่อเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากแต่พ่ออ่านได้อยู่ภาษาเดียวคือภาษาจีน ก่อนเที่ยงของทุก ๆ วันจะมีคนมาส่งหนังสือพิมพ์จีนที่บ้านของเรา พ่ออ่านแล้วก็ยังเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อน ๆ พ่อที่มาคุยที่บ้าน จิบน้ำชาและอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยกัน คุยกันสนุกสนานถึงลูกฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ลูกรู้ว่าพ่อมีความสุข ใช่แล้ว..พ่อของลูกเป็นคนจีนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภาร หรือที่เขาเรียกพ่อว่าชาวจีนโพ้นทะเล ด้วยพระมหากรุณาธิคุณของในหลวงของเราที่ให้โอกาสแก่คนจีนที่อพยพหนีความยากจนข้นแค้นมาพ่อจึงมีโอกาสมาสร้างชีวิตใหม่ที่เมืองไทย ทำให้พ่อได้พบกับแม่และช่วยทำมาค้าขายเลี้ยงลูกทั้ง 4 คน จนเติบใหญ่มีลูกหลานมากมาย
พ่อเคยเล่าถึงการเดินทางจากจีนมาเมืองไทย ตั้งแต่สมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 พ่ออยู่ในชนบทของเมืองซัวเถาซึ่งตอนนั้นชีวิตความเป็นอยู่แร้นแค้น ทำนาก็มีพื้นที่แค่หยิบมือแถมแห้งแล้งเก็บเกี่ยวข้าวไม่พอกินจึงตัดสินใจเดินทางมาเมืองไทยหวังจะหาเงินส่งกลับไปบ้าน พ่อเล่าว่าพ่อนั่งเรือจากเมืองซัวเถาฝ่าคลื่นลมมาขึ้นฝั่งที่คลองเตยและเดินทางต่อมาตั้งรกรากที่บ้านของเรา พ่อส่งเงินอันน้อยนิดกลับไปให้แม่ของพ่อที่เมืองจีนเป็นระยะ ๆ พร้อมกับเขียนจดหมายน้อยแนบไปด้วย จนทุกวันนี้เราก็ไม่รู้ว่าสมัยนั้นแม่ของพ่อ (อาม่า) ที่เมืองจีนได้รับเงินเหล่านั้นหรือไม่ เราเคยเห็นแค่รูปของอาม่าที่แนบกลับมาจากเมืองจีนเวลาพ่อฝากเงินไปและเราก็แอบเห็นพ่อยิ้มอย่างมีความสุข
การเริ่มต้นที่ความยากจนปากกัดตีนถึบ ทำให้พ่อของลูกเป็นคนขยัน อดทน ทำงานทั้งวัน และด้วยบ้านเราฐานะยากจน ตั้งแต่เล็กจนโตลูก ๆ ทุกคนต้องมีหน้าที่รับผิดชอบ ต้องช่วยทำงานในบ้าน ถึงแม้ลูกจะต้องไปเรียนหนังสือแต่ก็ต้องทำงานที่บ้านช่วงเช้าเย็นและวันหยุด ถึงลูกชอบเล่นกีฬาตั้งแต่เล็ก ๆ แต่ก็ไม่เคยได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนเพราะต้องกลับมาช่วยงานบ้าน ตอนเย็นก็เล่นเตะฝาเบียร์ (สมมุติว่าเป็นลูกบอล) กับเพื่อนแถวบ้าน แต่ถึงแม้บ้านเราจะยากจนแต่พ่อจะสอนให้ลูกทุกคนซื่อสัตย์ไม่ให้เอาเปรียบใคร การปฏิบัติตนของพ่อเป็นแบบอย่างและคำสอนที่ดีของลูก ทำให้ลูกได้ติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้คือความกตัญญู ซื่อสัตย์ อดทน ขยันหมั่นเพียร อ่อนน้อมถ่อมตน และไม่ย่อท้อต่อความลำบาก
เมื่อย้อนนึกถึงชีวิตของพ่อและเพื่อน ๆ พ่อที่มาจากเมืองจีนด้วยกันที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นที่เมืองไทยทำให้รู้สึกสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระมหากษัตริย์ไทยที่ทำให้ลูกหลานคนจีนอย่างลูกได้มีโอกาสเติบโตจนทุกวันนี้ คนไทยโชคดีที่มีในหลวงที่รักประชาชนและทำทุกอย่างเพื่อให้ประชาชนของพระองค์มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี มีความสุข มองไปทางไหนก็เห็นแต่โครงการพระราชดำริของพระองค์อยู่ทุกแห่งหน ทำให้ลูกรู้สึกว่าเมืองไทยเราช่างโชคดีอะไรขนาดนี้
อีกไม่นานใกล้ถึงวันพ่ออีกครั้งหนึ่ง ขอเป็นเสียงเล็ก ๆ เสียงหนึ่งที่อยากบอกว่าลูกรักพ่อของลูก รักพ่อของแผ่นดิน และขอปฏิญานตนว่าจะเป็นคนดีของพ่อและคนดีของแผ่นดินตลอดไป