สถานที่แรกที่ได้ไป คือ “บ้านของพ่อ” โดยปกติแล้วพระราชาต้องอยู่ในปราสาทดังที่จินตนาการ แต่สิ่งที่ได้เห็นนั้นต่างจากกับความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง บ้านของพ่อเป็นแหล่งเรียนรู้ที่มีคุณค่ายิ่ง เป็นแหล่งศึกษาด้านการแปรรูปและทำการเกษตรอย่างยั่งยืน เพื่อให้ผู้ที่สนใจรวมถึงเกษตรกรได้เยี่ยมชมและนำไปประยุกต์ใช้ให้เกิดผลผลิตตามต้องการ ศูนย์เพาะพันธุ์ปลาหลากหลายชนิดทำให้ผู้ประกอบอาชีพด้านประมงได้เห็นถึงมุมมองที่หลากหลายและสามารถพัฒนาได้ในอนาคต นอกจากนี้ได้เยี่ยมชมโรงนมจิตรลดาที่แปรรูปผลิตภัณฑ์หลายชนิดสร้างรายได้ให้กับเกษตรกร พัฒนาทางด้านเศรษฐกิจและโภชนาการอย่างครบวงจร ในขณะที่ได้เดินเยี่ยมชมก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่า ทำไมพ่อของแผ่นดิน จึงต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้ ไม่คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นหน้าที่ของพระมหากษัตริย์ จึงทำให้เยาวชนคนหนึ่งรู้สึกเข้าใจถึงคำว่า  “พ่อของแผ่นดิน”

พ่อผู้คอยดูแลและเป็นห่วงลูกๆ กว่า 76 ล้านคนเป็นระยะเวลากว่า 70 ปี นับเป็นหน้าที่อันใหญ่หลวง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา พ่อไม่เคยละเลยหน้าที่แม้แต่น้อย ยามใดที่แห้งแล้ง พ่อก็ให้ความชุ่มชื้น เป็นฝนหลวงพระราชทานที่ชุ่มฉ่ำหัวใจของเกษตรกรไทยทั่วทั้งประเทศ ดุจน้ำทิพย์จากฟ้าสู่ดิน จึงเป็นคำตอบว่าทำไมคนไทยถึงรักพระองค์ท่านมากขนาดนี้ มิเพียงเท่านั้นชาวต่างชาติยังได้เทิดทูนพระองค์ว่าเป็นพระมหากษัตริย์นักพัฒนาด้วยการใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในเรื่องต่างๆจนเกิดผลเป็นที่ประจักษ์ นับว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชบรมนาถบพิตร พ่อผู้ทรงงานอย่างไม่มีวันพักและเป็นที่รักของพสกนิกรทุกหมู่เหล่าเรื่อยมา

แม้ในวันนี้เราทุกคนจะไม่ได้เห็นพ่อได้ทำงานเหมือนกับที่เคยทำมาอีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่คือ หลักคำสอนและวิธีการใช้ชีวิตอย่างพอเพียงที่จะคงเป็นดั่งแสงเทียนให้ลูก ๆ เดินตามวิถีทางของตนอย่างเรียบง่ายและสมบูรณ์แบบ ถึงตอนนี้ลูกอยากบอกพ่อว่า ลูกคิดถึงพ่อเหลือเกิน ยามใดที่ลูกหมดหวังและย่อท้อก็จะมองบนท้องฟ้าและขอพรจากพ่อให้เดินตามทางที่วาดไว้อย่างลุล่วงไปด้วยดี สิ่งที่สำคัญคือการนำคำสอนของพ่อมาใช้ในชีวิตจริง ทำความดีและสามัคคีตามสิ่งที่พ่อสอนไว้ เพื่อตอบแทนพระคุณของพ่อด้วยการปฏิบัติ และรักษาไว้ซึ่งแผ่นดินของพ่อให้คงอยู่ด้วยรอยยิ้มแห่ง”ความพอเพียง”ตราบนิรันดร์

เขียนโดย "นักเดินทางหมายเลข6"