#จดหมายถึงพ่อ (75)

ความภาคภูมิใจของลูกผู้หญิงทุกคน ก็คงจะมีไม่กี่เรื่องสินะ สำหรับข้าพเจ้าความภาคภูมิใจเกิดขึ้นถึง 2 ครั้งในชีวิต มันเป็นความฝันที่เป็นจริง และเป็นความทรงจำที่แสนพิเศษจริงๆ ความภาคภูมิใจที่เกิดขึ้นครั้งแรก คือการได้เข้าร่วมพิธีประสาทปริญญาบัตรของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ และได้รับฟังพระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช ในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรของ มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ครั้งสุดท้าย
ในวันศุกร์ที่ 24 กรกฎาคม 2541 ข้าพเจ้าตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปเข้าร่วมรับพระราชทานปริญญาบัตร ความรู้สึกในวันนั้น ตื่นเต้น ดีใจ ประหม่า ภูมิใจ ใจมันเต้นแรงมันบอกไม่ถูก แต่มีความสุขมาก ด้วยชุดนิสิตสวมทับด้วยครุยสีดำพู่สีเหลืองจากวิทยาเขตกำแพงแสน วันนั้นคงเป็นวันที่ข้าพเจ้าสวยที่สุดในชีวิต บรรยากาศวันนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความรัก จากครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง และเสียงเพลงดังก้องกังวาลของน้องๆ ที่ร้องเพลงร่วมแสดงความยินดีให้กับบัณฑิตที่ประสบความสำเร็จในชีวิต เมื่อถึงเวลาเรียกตั้งแถวเพื่อเตรียมพร้อมเข้าสู่พิธีพระราชทานปริญญาบัตร เพื่อเดินเข้าสู่หอประชุมอาคารจักรพันธุ์เพ็ญศิริ ทุกย่างก้าวที่เดินใจมันพองโต นี่เป็นความสำเร็จ นี่เป็นความภูมิใจ และเป็นครั้งแรกสินะที่ได้เข้าเฝ้าพ่ออย่างใกล้ชิดขนาดนี้ ความประหม่าเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่า ใกล้ถึงเวลาเข้ามาทุกนาทีแล้วสินะ ขณะที่นั่งรอและเตรียมเรียงแถวเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ข้าพเจ้าเริ่มมีอาการมือเย็น แต่ใบหน้าก็มองตรงไปบนเวที ด้วยจิตใจมุ่งมั่น และมองพ่อนิ่งไม่สามารถละสายตาไปที่อื่นได้ พ่อช่างงามสง่าเหลือเกิน ในใจก็คิดข้าพเจ้านี่คงเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่งเลยนะที่ได้รับโอกาสนี้ ใครจะคิดว่าข้าพเจ้าจะเป็นนิสิตมหาลัยเกษตรศาสตร์รุ่นสุดท้ายที่ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ในหลวงรัชกาลที่ 9 ภาพความทรงจำในวันนั้นยังติดตราตรึงใจไม่เคยจางหาย ข้าพเจ้ายังจดจำและน้อมนำพระบรมราโชวาทของพ่อในวันนั้น มาใช้เป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต และในการปฏิบัติงาน โดยมีใจความดังนี้ “… ในประเทศของเราเท่าที่เป็นอยู่บัดนี้ ยังมีเกษตรกรอีกมากที่ขัดสนและพึ่งตนเองไม่ได้ ความขัดสนของเกษตรกรดังกล่าว เกิดเพราะการขาดแคลนทุนรอน และไม่สามารถใช้กำลังแรงกำลังความคิดที่มีอยู่ ไปปฏิบัติให้ได้ผลผลิตเต็มเม็ดเต็มหน่วย ทั้งยังไม่ได้รับความสะดวกเพียงพอในการค้าขายแลกเปลี่ยน ทำให้ไม่ได้รับรายได้จากผลผลิตอย่างคุ้มค่า เกษตรกรเหล่านั้นจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือ เพื่อให้สามารถพึ่งตนเองได้ การช่วยเหลือนี้เป็นงานใหญ่ จะต้องอาศัยความร่วมมือจากหน่วยงานทั้งของรัฐและเอกชน และอาศัยกำลังความรู้ความสามารถของนักวิชาการทุกฝ่าย มาช่วยกันให้ความรู้ความคิดและวิธีปฏิบัติที่ถูกต้องตามหลักวิชาเป็นต้นว่าการจัดหาแหล่งน้ำ และแหล่งเงินทุนมาสนับสนุน…” ด้วยความบังเอิญหรือพรหมลิขิตข้าพเจ้าก็ไม่แน่ใจ ข้าพเจ้าได้เข้ารับราชการ และทำงานในหน่วยงานที่พ่อสร้าง และทำงานด้านน้ำ ซึ่งตรงกับพระบรมราโชวาทที่พ่อได้ให้ไว้ในวันสำคัญที่ข้าพเจ้าไม่เคยลืม
สุดท้ายแล้ว ลูกคนนี้อยากฝากดาวและเดือนไปบอกพ่อว่าภูมิใจที่ได้เกิดเป็นคนไทย ภูมิใจในอาชีพข้าราชการ ภูมิใจที่เป็นข้าของแผ่นดิน ได้ทำงานในองค์กรที่พ่อเป็นคนริเริ่ม ถึงแม้ลูกคนนี้จะไม่ได้เป็นฟันเฟืองหลักที่สำคัญ และไม่ได้เป็นบุคลากรสายงานหลักในองค์กร แต่ลูกคนนี้ขอสัญญาว่าจะทำหน้าที่ที่รับผิดชอบ อย่างเต็มความสามารถ คิดดี ทำดี เสียสละ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม ให้การสนับสนุนทุกภาคส่วนในองค์กรให้โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริของพ่อสำเร็จ และขอยึดมั่นตามแนวทางที่พ่อสอน รักษา สืบสาน ต่อยอด สานต่องานที่พ่อทำ ให้เกิดประโยชน์สูงสุดตราบนานเท่านาน
#คิดถึงคนบนฟ้า #คิดถึงพ่อสุดหัวใจ

เขียนโดย "ฤดูที่แตกต่าง"