เปลี่ยนการแสดงผล
หน้าพ่ออยู่บนคอไง…
5 มีนาคม 2564 198 ครั้ง
หน้าพ่ออยู่บนคอไง…

ค่านิยมของสังคมไทยมักจะให้ความสำคัญและชื่นชมกับผู้ที่เป็นที่หนึ่งในด้านวิชาการเสมอมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน จริงๆ ก็ไม่ใช่แค่สังคมไทยหรอกครับ ก็คงเป็นเช่นนี้ทั่วทั้งโลกนั่นแหละ เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะชื่นชมคนเก่ง แต่ก็อย่าบังคับหรือกวดขันให้เด็กๆ ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่ชอบหรือไม่ใช่ ‘ทาง’ ของเขามากเกินไป ไม่อย่างนั้น อาจเกิดผลเสียกับเด็กมากกว่า

ผมโชคดีครับที่พ่อกับแม่ผมไม่ได้คาดหวังหรือบังคับให้ผมต้องเป็นที่หนึ่ง เพียงหวังให้ผมเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนและไม่ก่อเรื่องให้ครูฝ่ายปกครองเชิญพ่อแม่ไปพบเท่านั้น ผมเองก็เป็นเด็กเรียนดีมาตลอด เรียกว่าอยู่แนวหน้าของโรงเรียนเลยล่ะครับ พ่อแม่ก็ผมภูมิใจ เวลาที่เจอใครคุยเรื่องลูกๆมา อย่างน้อยก็ยังพอมีเรื่องดีๆของผมให้ต่อบทสนทาได้บ้าง

ผมจำได้ว่าตอนที่ผมกำลังจะสอบแข่งขันเข้าเรียนต่อชั้น ม.ปลาย ในโรงเรียนชื่อดังของจังหวัด ผมเครียดมาก ผมกลัวว่าผมจะสอบไม่ติดเหมือนลูกคนอื่น แล้วจะทำให้พ่อแม่ ‘เสียหน้า’ ทั้งๆที่พ่อกับแม่ไม่เคยกดดันอะไรผมหรอกครับ ท่านให้ผมคิดเองด้วยซ้ำว่าผมจะเรียนที่เดิมก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปสอบเข้าที่อื่นตามกระแส มีแต่ผมที่กดดันตัวเองเพราะผมไม่ต้องการน้อยหน้าคนอื่น และผมอยากให้พ่อแม่รู้ว่า ‘ผมก็ทำได้’ คืนนั้นผมแบกรับความกดดันไม่ไหวอีกต่อไป เขื่อนน้ำตาก็เลยแตก ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง และเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ไม่นานนักพ่อก็ขึ้นมาหาที่ห้องและเห็นว่าผมนั่งร้องไห้อยู่ พ่อถามว่าผมร้องไห้ทำไม ผมตอบไปด้วยเสียงสะอื้นว่า…ผมกลัวว่าถ้าผมสอบเข้าโรงเรียนนี้ไม่ได้ พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ไหน พ่อผมตอบทันทีเลยครับว่า ‘ก็เอาไว้ที่เดิม บนคอไง’ แหม… ตอนนั้น จังหวะฮามันได้ ผมหยุดร้องไห้ทันทีเลยครับ แต่ก็ไม่กล้าหัวเราะ

พ่อลูบหัวผมแล้วบอกผมว่า ผมจะเป็นยังไง ผมจะเรียนแย่แค่ไหน พ่อก็ไม่ว่าอะไรผมหรอกครับ ถ้าผมได้พยายามเต็มที่แล้ว และผมต้องไม่เครียดด้วย การสอบแข่งขันมันก็ต้องมีได้หรือไม่ได้ เราไม่สามารถไปกำหนดอะไรได้หรอก ถ้าคนอื่นเขาขยันกว่าเรา รู้มากกว่าเรา เขาสอบได้ ก็เป็นเรื่องถูกต้องแล้ว ถ้าเราสอบไม่ได้ จะเรียนที่เดิมก็ ไม่เห็นจะเป็นไร เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน ถ้าเราตั้งใจและรู้จักแสวงหาโอกาสให้ตนเอง ไม่ต้องกลัวว่าพ่อแม่จะเสียหน้า เพราะพ่อแม่ไม่เคยเอาลูกไปเปรียบเทียบกับใครอยู่แล้ว คนเราถนัดไม่เหมือนกัน จะให้เป็นเหมือนกันหมดก็คงจะไม่ได้ ถึงลูกสอบไม่ติด หน้าพ่อก็ยังอยู่บนคอเหมือนเดิมนี่แหละ ไม่ได้หายวับไปไหนสักหน่อย แล้วก็ไม่ได้อายใครด้วย เพราะฉะนั้น อย่าเครียด… ทำให้เต็มที่ก็พอ ผลลัพธ์ช่างมันเถอะ

คำพูดของพ่อในคืนนั้น ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมากและรู้สึกว่าความกดดันที่เคยทนแบกรับมามันหายไปทั้งหมดลผมไม่รู้สึกเครียดและคิดว่าการสอบเป็นภาระอีกแล้ว หากพ่อไม่ได้บอกกับผมในวันนั้น ไม่รู้ว่าป่านนี้ผมจะยังเป็นคนอารมณ์ดีและใจเย็นกับทุกเรื่องได้เท่าวันนี้หรือเปล่า ไม่แน่… ผมอาจกลายเป็นคนที่แสวงหาแต่ความเป็นที่หนึ่งลจนเครียดแล้วกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วก็ได้ ต้องขอบคุณความรักและกำลังใจจากพ่อแม่ที่ทำให้ผมได้ใช้ชีวิตอย่างที่ผมอยากใช้ ได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ผมสัญญาครับว่าผมจะตั้งใจเรียน ทำงานและใช้ชีวิตให้ดีที่สุดในเส้นทางที่ผมเลือกเดิน

เขียนโดย "ตุลาการหน้าหยก"
ภาพและวีดีโอ