“พลังแห่งความร่วมมือ”
          เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ผมได้รับคำสั่งให้ไปเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน ในหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ตามแนวชายแดนไทย-กัมพูชา ที่นี่หากมีคำถามว่าขาดแคลนอะไรบ้าง คำตอบก็คือ “ขาดทุกอย่างเลยครับ” ที่นี่ผู้ปกครองยากจน ครูไม่ครบชั้น อาคารเรียนเก่าทรุดโทรม ครูย้ายบ่อย ขาดแคลนน้ำดื่มสะอาด ซึ่งนับว่าการเข้าไปพัฒนาไม่ง่ายเลยเพราะจำนวนนักเรียนน้อย งบประมาณก็น้อย ซึ่งผมเองตระหนักเสมอว่า เมื่อเข้าไปแล้วเราก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ช่วงแรกที่ไปทำงาน ผมก็ต้องพิสูจน์ตนเองให้ชุมชนและผู้ปกครองเห็นความตั้งใจของตนเอง ในการทำงานโดยริเริ่มการพัฒนาปรับปรุงอาคารสถานที่จากสิ่งเล็กๆที่พอทำได้ เช่น การซ่อมแซมห้องน้ำ ห้องเรียน การช่วยเหลือนักเรียนที่มีฐานะยากจนด้วยปัจจัยพื้นฐานต่างๆ เช่น เสื้อผ้าชุดนักเรียน จนเกิดความเชื่อมั่นของชุมชนว่าเราต้องการพัฒนาโรงเรียนแห่งนี้ให้ดีขึ้น หลังจากนั้นผมได้พูดคุยกับผู้นำชุมชน ชาวบ้าน ผู้ปกครอง ว่าพอจะมีแนวทางช่วยเหลือโรงเรียนอย่างไรบ้าง ซึ่งก็ได้รับผลตอบรับที่ดีอย่างคาดไม่ถึง เพราะผู้ปกครองร่วมใจกันทำผ้าป่าสามัคคีมาช่วยในการพัฒนาโรงเรียน อาคารสถานที่ ห้องน้ำ โรงอาหาร และบริเวณภายในโรงเรียน จนบริบทของโรงเรียนเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก น่าดู น่าอยู่ น่าเรียน ผู้ปกครอง ครู นักเรียนมีความภาคภูมิใจในโรงเรียนของตน หลังจากแก้ปัญหาด้านกายภาพแล้ว

        ปัญหาต่อไป คือ คุณภาพของผู้เรียนมีนักเรียนจำนวนหนึ่งที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ เพราะครูไม่ครบชั้น ครูไม่เพียงพอ ผมจึงขอให้คณะครูช่วยสอนเสริมให้กับนักเรียน นอกเวลาราชการออกไปอีก 1 ชั่วโมง โดยไม่ได้มีค่าตอบแทนหรือรางวัลใดๆ ที่จะให้เพิ่มเติม ซึ่งนับว่าเป็นความร่วมแรงร่วมใจกันของคณะครูโดยแท้ ผู้ปกครองที่มารอรับบุตรหลานกลับบ้าน รู้สึกชื่นชมการทำงานของคุณครูที่เสียสละเพื่อเด็กๆ  เมื่อเวลาผ่านไปจนสิ้นปีการศึกษา ผลปรากฎว่าไม่มีนักเรียนที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ และมีคะแนนการสอบอ่านและเขียนสูงกว่าระดับชาติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในทุกระดับชั้นสูงขึ้นอย่างชัดเจนในปีการศึกษานั้น ผมได้เห็นแล้วว่าไม่มีความสำเร็จใดที่จะเกิดขึ้นได้โดยการทำงานเพียงลำพังตัวคนเดียว ซึ่งเป็นความสวยงามในการทำงานที่ร่วมกันคิด ร่วมกันทำ และร่วมกันภาคภูมิใจ

         หลังจากนั้น ทุกคนต่างมีความเชื่อมั่นในโรงเรียนของเรา ความช่วยเหลือ การบริจาคให้กับโรงเรียนมีมาไม่ขาดสาย จากศิษย์เก่า ห้างร้าน และหน่วยงาน ย้อนกลับไปจากวันนั้นถึงวันนี้ โรงเรียนแห่งนี้เดินทางมาไกลมากจากจุดเดิม ได้รับคำชมเชย และรางวัลต่างๆจำนวนมาก แม้เป็นเครื่องแสดงถึงความสำเร็จในการทำงาน แต่ความสุขที่ได้แท้จริง คือแววตาแห่งความสุข และความหวัง ของผู้ปกครองนักเรียนที่ได้ “โรงเรียนดีของชุมชน”  แม้วันนี้ผมจะย้ายออกมาแล้วแต่ก็ยังไปกลับเยี่ยมโรงเรียนแห่งนี้บ่อยๆผู้ปกครองนักเรียน ชาวบ้านต่างรู้สึกยินดีทุกครั้งที่เข้าไป ต่างพากันชื่นชมว่าผมทำให้โรงเรียนนี้ดีขึ้น ผมจึงตอบไปว่า  “ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับที่ทำให้โรงเรียนดีขึ้น โรงเรียนดีขึ้นเพราะพลังแห่งความร่วมมือ ของเราทุกคนครับ”

เขียนโดย ครูชายแดน