เปลี่ยนการแสดงผล
บ้านไม้ในความทรงจำ จากมือของพ่อผม
14 เมษายน 2564 129 ครั้ง
พลังแห่งความร่วมมือ ประโยคนี้ความหมายลึกซึ้ง ไม่รู้ว่าบทความต่อไปนี้ของผมจะเข้าเงื่อนไขหรือไม่

        แต่อยากถ่ายทอดความรู้สึกถึงช่วงวันดีๆในชีวิตครับ เริ่มเลยนะครับ
ครั้งหนึ่งในชีวิตผมเมื่อวัยย่างเกือบ40ปี พ่อผมอยากอยู่ขนำ(กระท่อม)เล็กๆในเขตรั้วบ้าน ซึ่งเป็นบ้านไร่ อยู่ใกล้ลำธาร พ่อบอกว่าในบ้านร้อน ลมไม่ผ่าน อยากอยู่นอกบ้าน (ไม่รู้ว่าเบื่อแม่ผมบ่นมากกว่ารึไม่)ผมเลยอาสาปลูกให้โดยใช้ไม้เก่าที่มีอยู่ เรา2คนร่วมคุยกันว่าจะกว้างยาวเท่าไร
        แล้วผมก็ลงมือขุดหลุมตั้งเสา และทำส่วนประกอบต่างๆโดยมีพ่อคอยให้คำชี้แนะ คอยส่งไม้ ตะปู หลังคา ท่ามกลางรอยยิ้มของพ่อ ใช้เวลาก่อสร้างเกือบเดือนจึงแล้วเสร็จ พ่อยิ้มและบอกว่าใช้ได้และเข้าอยู่ในวันรุ่งขึ้นทันที โดยเอาที่นอน ทีวี วิทยุกระติกน้ำร้อนกาแฟ ย้ายมาหมด พ่อมีความสุขและนอนในขนำหลังนี้เกือบ10ปี จนพ่อป่วยและเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบ1ปีและจากพวกเราไปตลอดกาล ซึ่งพ่อไม่ได้กลับมานอนที่ขนำหลังนี้ หลังที่ร่วมมือกันสร้างขึ้นมาท่ามกลางความร่วมมืออีกเลย และในเวลานี้ขนำหลังก็ยังอยู่นะพ่อแต่ผุพังไปตามกาลเวลา

         เกือบ11ปีมาแล้วที่ไม่มีใครเข้าไปอยู่ เมื่อผมกลับไปที่ไร่เมื่อไรก็แวะไปดูขนำหลังนี้ก็รู้สึกถึงช่วงเวลาที่เราพ่อลูกร่วมมือกันสร้างขึ้นมา เพื่อเป้าหมายให้พ่อมาอยู่ และก็สำเร็จตามเป้าหมายเพราะความร่วมมือกัน ผมมีความสุขเมื่อนึกแววตาและรอยยิ้มของพ่อเสมอเวลาที่พ่อนอนในขนำนี่.  รักพ่อครับ (ไม่รู้ว่าหลังจากพ่อไปสวรรค์แล้วพ่อได้แอบแวะมานอนที่ขนำนี้บ้างรึไม่นะอยากรู้จัง) บทความนี้อาจสั้นไปหน่อย แต่ถ่ายทอดมาจากส่วนลึกๆๆของหัวใจครับ

เขียนโดย "เด็กน้อยในวันนั้น"
ภาพและวีดีโอ