พวกเราทุกคนนั้นล้วนมีความชอบเป็นของตนเอง เนื่องด้วยยุคสมัยปัจจุบันของมนุษย์ที่มีความเป็นเสรีนิยมมากขึ้น ยอมรับความเป็นปัจเจกมากขึ้น เราสามารถกำหนดชีวิตของเราได้ เด็กๆที่ค่อยๆเติบโตขึ้นมาในปัจจุบันนั้นจึงมักจะมีสิ่งที่เรียกว่า “ความฝัน” เป็นของตนเองและคิดว่าเมื่อตนเองเติบโตขึ้นไปนั้นจะสามารถทำให้ “ความฝัน” ของเราให้เป็นจริงได้ ซึ่งในที่นี้คืออาชีพที่จะอยู่กับตัวเขาจนถึงวัยชรา แต่ด้วยระบบการศึกษา, ค่านิยมของสังคมและอาจด้วยอายุที่มากขึ้น ซึ่งอาจจะทำให้ “ความฝัน” ของพวกเขาเหล่านั้นเปลี่ยนไปตามสิ่งที่เข้ามาในชีวิต ตัวผมนั้นซึ่งก็เป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป จึงมี “ความฝัน” เป็นของตนเองเช่นกันและตัวผมก็ได้เปลี่ยนเส้นทางในระหว่างการเดินไปสู่ “ความฝัน” ของตัวเองเหมือนกับคนอื่นๆเช่นกัน
เริ่มแรกนั้นผมคิดจะเดินไปสายงานเกี่ยวกับ “นักกีฬา” ผมคิดแค่นี้จริงในสมัยผมยังวัยเยาว์ เพราะผมนั้นเป็น “นักมวยไทย” และผมก็ชอบกีฬามวยไทยมากในตอนนั้น ความฝันแรกๆ ของผมเลยอยากเป็นนักกีฬาต่อยมวยทีมชาติ ด้วยเราจะเดินบนเส้นทางนักกีฬาต่อยมวยทีมชาตินั้นต้องมีความพยามความอดทนต่อการฝึกฝนด้วยสภาพร่างในตอนนั้นผมเองก็ไม่ค่อยจะสมบูรณ์มากนักเพราะอาชีพต่อยมวยที่ผมเป็นอยู่มันทำให้ร่างกายขอผมทรุดโทรมลงผมจึงเริ่มท้อต่อฝันที่ผมจะเดินต่อ จนกระทั้งอายุมากขี้นอีกนิด จากหมอกที่พร่ามัวที่ว่าไม่รู้จะเป็นอะไรดีก็เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นว่าเราจะเป็น “นักคอมพิวเตอร์” เนื่องจากเห็นว่าเป็นสิ่งที่ตอบสนองความต้องการของเราได้ และอาชีพนี้ก็คงเป็นที่ต้องการมากในศตวรรษที่ 21 ยุคที่ “คอมพิวเตอร์” เข้ามามีบทบาทมากขึ้น เส้นทางนี้ของผมก็เดินไปได้ด้วยดี จนถึงจุดเปลี่ยนผ่านที่ทำให้เส้นทางเดินของผมเปลี่ยนไป เนื่องจากผมเรียนจบชั้นมัธยมก็ได้สอบเขาเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาใน “วิชาคอมพิวเตอร์” จนได้ศึกษาจนจบหลักสูตรระดับปริญญาตรีสำเร็จ จนถึงเวลาที่ผมต้องการเข้าทำงานในสายงานอาชีพที่ผมเรียนจบมานั้น “นักคอมพิวเตอร์” ผมโชคดีมากที่อาชีพนักมวยที่ผมเคยทิ้งมันไปเมื่อตอนวัยเด็กของผมก็ทำให้ผมได้เข้าทำงานเป็น “นักคอมพิวเตอร์” ผมได้เจอผู้ใหญ่คนหนึ่งและท่านรู้จักผม ท่านได้ชักชวนผมมาทำงานที่บริษัทที่ท่านอยู่เนื่องจากท่านเคยเห็นผมต่อยมวย และชื่นชอบในตัวผมนั่นเอง ท่านได้ผลักดันผมเข้าทำงานจนผมเป็นหัวหน้าแผนก และคนอื่นๆ ก็ชื่นชอบตัวผมมากเพราะด้วยผมเป็นนักมวยมาก่อนจึงทำให้ผม “มีสัมมาคารวะ มีความอดทน มีความเพียรพยายาม มีระเบียบวินัย” ต่อการทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดี จนกระทั่งผมเองก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเรื่อยๆ เพราะผมเองก็ได้ยกระดับตัวเองตลอดเหมือนกับตอนที่ผมเป็นนักกีฬาต่อยมวยไทย ต้องยกระดับตัวเองตลอดเราจะอยู่กับที่ไม่ได้เลย เพราะผมถือว่าผมไม่ได้เก่งคนเดียว คนอื่นคนรุ่นหลังคนรุ่นใหม่เก่งกว่าเราเยอะ สิ่งนี้เองที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จครับ 
ในช่วงเด็กนี้ผมมองว่าเป็นช่วงที่ยังไม่สายเกินไปที่จะมี “ความฝัน” และพยายามสร้างเส้นทางเดินของตน แต่ถ้าคุณไม่สร้างตอนนี้คุณอาจจะเสียเวลาไปกับสิ่งที่คุณมิได้ต้องการในชีวิตจริงๆ ผมอาจจะโชคดีที่ค้นพบทางที่ผมต้องการเดินไปต่ออย่างแท้จริง ทั้งในระดับอุดมศึกษาแล้วและแนวทางการประกอบอาชีพอย่างคร่าวๆแล้ว ผมจึงอยากกล่าวไว้ว่าคุณควรเริ่มมี “ความฝัน” ในอาชีพของคุณในอนาคตได้แล้ว แต่ถ้าคุณมี “ความฝัน” คุณจะสามารถเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่ออกนอกลู่นอกทาง และประสบความสำเร็จในชีวิต

เขียนโดย “Owen คนกล้าฝัน”