“แม่ซึมเศร้าสอนลูก”ใช่ค่ะ สิ่งที่คุณกำลังอ่านอยู่ถูกต้องทุกอย่าง #เมื่อแม่ของฉันเป็นโรคซึมเศร้า
ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยคะว่าฉันเติบโตมาแบบไหน เมื่อแม่ฉันเป็นโรคซึมเศร้า บทความนี้ฉันอยากมาถ่ายทอดสิ่งที่แม่ผู้ป่วยทางจิตแต่พยายามเลี้ยงฉันให้เติบโตมามีความสุขที่สุดในโลก และสิ่งที่แม่ให้ฉันมามากที่สุดคือ  #ความรักของแม่

แม่ของฉันเข้า รพ.จิตเวช ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ฉันเคยถามแม่ว่า แม่ต้องกินยานานแค่ไหน ถึงจะหาย แม่ตอบกลับมาว่า “โรคนี้ไม่มีทางหาย ต้องกินยารักษาไปตลอดชีวิต” ตอนนั้นฉันได้แต่ตั้งคำถามในหัวมากมายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงทุกสาเหตุที่ทำให้แม่กลายเป็นแบบนี้ ฉันคิดหาทุกวิถีทางช่วยแม่แต่ สิ่งที่แม่ตอบกลับมาประโยคเดียวสั้นๆคือ “ขอแค่ลูกมีชีวิตที่ดี มีความสุข นั่นก็ทำให้แม่หายดีแล้ว” 
ฉันไม่เคยเชื่อเลยจนกระทั่ง ทุกครั้งที่ฉันเล่าเรื่องที่ทำให้ฉันมีความสุข หรือ ได้กลับบ้านไปกินของอร่อยๆพร้อมหน้าพร้อมตากัน แม่ของฉันกลับยิ้มออกมาได้อย่างสดใสเหมือนไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลอีก นั่นจึงเป็นสิ่งที่พิสูจน์ว่า “เมื่อฉันมีความสุข แม่ก็มีความสุข เมื่อฉันทุกข์ แม่ก็เป็นทุกข์ไปด้วย” มีประโยคหนึ่งที่แม่คอยสอนลูกสาวอย่างฉันเสมอว่า “เลือกคู่ชีวิตผิด คิดจนตัวตาย”ประโยคเดียวสั้นๆ แต่จำขึ้นใจเสมอมา พอมานึกย้อนไปถึงอดีตของแม่แล้ว ที่แม่เป็นซึมเศร้า เพราะพ่อมีครอบครัวใหม่ เพราะพ่อทรยศความไว้ใจของแม่ต่าง ๆ นา ๆ จนทำให้ชีวิตคนคนหนึ่งต้องมาเป็นแบบนี้ หากแม่ของฉันได้เจอคู่ครองที่ดี แม่ของฉันคงไม่ต้องลงเอยด้วยการเป็น “โรคซึมเศร้า” และแม่มักจะบอกเสมอว่า “ดูชีวิตแม่เป็นตัวอย่าง อย่าเลือกคนผิดแบบที่แม่เลือก” สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้คือ “แม่ของฉันเข้มแข็งมาก”ต่อให้โลกจะโหดร้ายแค่ไหน แต่แม่พยายามเลี้ยงดูฉันให้เป็นคนดี มีความสุขและคอยให้กำลังใจฉันเสมอ ถึงแม้ตัวเองจะต้องต่อสู้กับโรคซึมเศร้านี้อยู่ก็ตาม  แม่มักจะให้กำลังใจทุกคนในบ้านในเวลาแย่ๆเสมอว่า “เรื่องบางอย่างช่างมันบ้างก็ได้ ในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป วันนี้มันแย่ก็แค่นอนไวๆ ตื่นมาก็เช้าวันใหม่แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง โลกนี้ไม่มีอะไรสมหวังได้ตลอดไปหรอก สุขบ้างทุกข์บ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา ช่างมัน”ฉันไม่เคยคิดเลยว่า คนที่เป็นโรคซึมเศร้า จะสามารถทำให้คนอื่นหายจากความเครียด วิตกกังวลได้ขนาดนี้ ทุกครั้งที่ฉันทำอะไรผิดพลาด แม่ไม่เคยซ้ำเติมฉันเลย มีแต่ ”ให้กำลังใจเสมอ” หรือประโยคสั้น ๆ คำว่า “ไม่เป็นไร ช่างมัน” แค่คำธรรมดาเหล่านี้ กลับทำให้ชีวิตฉันมีกำลังใจที่จะพยายามใหม่ทุกครั้ง
อ่านมาถึงตอนนี้คุณคิดว่า “เป็นคนเก่งขนาดไหน ถึงจะต้องต่อสู้กับโรคร้าย ถึงจะเหลือตัวคนเดียว แต่แม่ ไม่เคยยอมแพ้ต่อโลกที่โหดร้ายกับแม่ใบนี้เลย และ นั่นคงอธิบายได้ว่า  #ความรักของแม่ที่มีให้ลูก  ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งขนาดไหน และยังมีอีกหลายคำสอน หลากเรื่องราวที่ฉันยังไม่ได้ถ่ายทอดออกมา เพราะถ้าหากให้เล่าให้ครบล่ะก็...คงเขียนเป็นหนังสือได้สักเล่มหนา ๆ เลยทีเดียว     

เขียนโดย “ความทรงจำสีขาว”