เปลี่ยนการแสดงผล
#จดหมายถึงพ่อ (35)
9 พฤศจิกายน 2563 198 ครั้ง
#จดหมายถึงพ่อ (35)
  นักเรียนจิตอาสารถบรรทุกปลุกความดี ถ้าครูคือเรือจ้าง แล้วนักเรียนคืออะไร? คำถามนี้ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของฉันเสมอมา นานตั้งแต่ฉันจำความได้ เพราะฉันเรียนอนุบาลก็มีครู เรียนประถมก็มีครู เรียนมัธยมก็มีครู สุดท้ายเรียนถึงมหาวิทยาลัยปริญญาโทก็มีครูสอน เคยคิดอยู่เล็ก ๆ ว่า “แล้วถ้าไม่มีครูสอน ตอนนี้ชีวิตของฉันจะเป็นเช่นไร”
  วันและเวลาผ่านมามากกว่า 10,950 วัน หรือมากกว่า 30 ปี ตอนนี้ฉันรับราชการครู ฉันเป็นครูสอนวิชาภาษาไทย ระดับประถมศึกษา ในโรงเรียนแห่งหนึ่งของจังหวัดสมุทรปราการ ฉันมีใครคนหนึ่ง โดยใครคนนั้นที่ฉันจะกล่าวถึง เป็นเสมือนพ่อของครูหลาย ๆ คน เป็นเสมือนแรงบันดาลใจในการดำเนินชีวิตให้เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับนักเรียน เป็นเสมือนฟ้าที่คอยห่มดินแบบลูก ๆ อย่างเรา โดยคน ๆ นั้นก็คือ พ่อหลวงของปวงชนชาวไทยของเราทุกคน ในหลวงรัชกาลที่ 9 พ่อสอนเราเสมอว่า “ทำดีวันละนิด ออมความดีวันละหน่อย ให้ครูรักศิษย์ แล้วศิษย์ก็จะรักครู ให้มีความพอเพียงเลี้ยงชีพได้ และศรัทธาในอาชีพ” ฉันจำคำพูดของพ่อเสมอมา ฉันไม่ใช่ครูที่เก่ง แต่ฉันเป็นครูที่ดี ฉันชอบสอนเด็ก ๆ ฉันชอบเห็นรอยยิ้มของเด็ก ๆ ฉันสอนให้นักเรียนมีจิตใจที่พอเพียง เป็นพลเมืองที่ดีของสังคม รู้จักพอประมาณ มีเหตุผล มีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดี ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง สิ่งที่ฉันยึดถือ ยึดปฏิบัติและน้อมนำมาสอนเด็ก ๆ ก็คือ
“…การทำความดีนั้น โดยมากเป็นการเดินทวนกระแสความพอใจ
และความต้องการของมนุษย์ จึงทำได้ยากและเห็นผลช้าแต่ก็จำเป็นต้องทำ
เพราะหาไม่ ความชั่ว ซึ่งทำได้ง่ายจะเข้ามาแทนที่
แล้วจะพอกพูนขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้สึกตัว...”
  พระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 ในพิธีพระราชทานกระบี่และปริญญาบัตรแก่ว่าที่ร้อยตำรวจตรีฯ โรงเรียนนายร้อยตำรวจฯ 10 มีนาคม 2529 เพราะฉันเชื่อเหลือเกินกว่า เด็ก ๆ นักเรียนที่ฉันสอนนั้น มีคนดีมากกว่าคนไม่ดีเป็นแน่แท้ วัดจากอะไร? สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ท้าทายคนเป็นครูอย่างฉันเป็นอย่างมาก แล้วทำไมฉันถึงรู้ว่านักเรียนของฉันเป็นคนดีมีคุณธรรม ไม่หวังประโยชน์ส่วนตัว ทำเพื่อส่วนรวมก็เพราะว่า นักเรียนของฉันรวมกลุ่มกันจัดตั้ง “นักเรียน จิตอาสารถบรรทุกปลุกความดี” เพื่อคอยขับเคลื่อน กระตุ้นความดีที่ออกมาจากหัวใจของทุก ๆ คนมุ่งตรงสู่เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ และชุมชน เป็นเสมือนมดตัวเล็ก ๆ ที่มีพละกำลังที่เข้มแข็งอาสาทั้งกายและใจ ที่คอยบรรทุกความดีไปแจกจ่ายให้กับทุก ๆ คน
  ฉันเชื่อเหลือเกินว่า “ถ้าไม่มีคำสอนของพ่อหลวง ก็คงไม่มีครูอย่างฉัน และถ้าไม่มีครูอย่างฉัน ก็อาจจะไม่มีเด็กนักเรียนที่เป็นคนดี ที่จะคอยเติมความดีเข้าสู่ชุมชน สังคม และประเทศชาติ” ผลึกความดีที่นักเรียนเป็นผู้สร้างเป็นสิ่งที่สะท้อนอะไรบางอย่างสู่สังคม แม้ผลึกจะไม่แวววาวเทียบเท่าเพชร แต่ผลึกความดีของนักเรียนเมื่อรวมกันหลาย ๆ ผลึกก็สามารถเจิดจรัสและทอประกายแสงความดีสู่ประชาคมโลกได้อย่างแน่นอน ฉันภูมิใจเหลือเกินที่ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อหลวง และเป็นเรือจ้างที่คอยส่งเด็ก ๆ นักเรียนที่เป็นคนดีให้ขึ้นฝั่งได้อย่างสมบูรณ์

เขียนโดย " ธนินท์วรินทร์รัฐ "
ภาพและวีดีโอ