#จดหมายถึงพ่อ (78)

พ่อ เปรียบเสมือนต้นโพธิ์ใหญ่ที่ให้ร่มเงา ให้เหล่านกกาได้แอบอิงอาศัย ต้านแรงลม แรงฝน และพายุต่าง ๆ มาเป็นระยะเวลาหลายสิบปี จนอ่อนแรงลงไปเรื่อย ๆ และในที่สุดเทวดาก็มารับตัวพ่อไปแล้ว หกสิบล้านคนยากที่จะทำใจ รวมถึงตัวฉันด้วย แล้ววันที่เจ็บปวดที่สุดกำลังจะหวนกลับมาอีกครั้ง
จดหมายฉบับแรกในชีวิตที่เขียนถึงพ่อ ตั้งแต่พ่อจากไป ไม่มีวันไหนเลยที่ลูก ๆ ไม่คิดถึง ทุกอย่างที่ พ่อสร้าง ทุกอย่างที่พ่อทำ ล้วนเป็นบทเรียนชีวิตที่ดีที่ทำให้ลูก ๆ ได้นำมาเป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต พอนึกย้อนกลับไปเมื่อ ๑๔ ปีที่แล้ว ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔ ฉันได้ร่วมร้องเพลงต้นไม้ของพ่อ ซึ่งเป็นเพลงที่สะท้อนถึงพระราชกรณียกิจ โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริต่าง ๆ นับพันโครงการที่เกิดขึ้นพระองค์ท่านเปี่ยมด้วยพระปรีชาสามารถรอบด้าน ทรงอุทิศพระวรกาย ทุ่มเทงานด้วยพระสติปัญญา ซึ่งล้วนแต่เป็นความสุข เป็นประโยชน์ของคนไทยมาจนถึงทุกวันนี้ และบทเพลงนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าพระองค์ท่านทรงทำอะไรให้ปวงชนชาวไทยมากมายเหลือเกิน
การศึกษาของไทยนับว่าเป็นพระราชภาระหลักอีกประการหนึ่ง ที่พระองค์ทรงติดตามอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังได้พระราชทานแนวทางการปฏิบัติเพื่อพัฒนาการศึกษาอยู่สม่ำเสมอ ปัจจุบันฉันรับราชการครูมาแล้วประมาณ ๓ ปี ได้มีโอกาสไปมอบความรู้ และความสุขให้กับเด็กบนดอยในจังหวัดเชียงราย โดยยึด ๓ หัวใจการศึกษา ที่พระองค์ท่านได้พระราชทานแนวพระราชดำริเกี่ยวกับการศึกษาไว้สามส่วนคือ ความรู้วิชาการ ความรู้ปฏิบัติการ และความคิดอ่านตามเหตุผลความเป็นจริง ซึ่งฉันภูมิใจมาก ที่ได้มีโอกาสทำหน้าที่ครู สอนเด็กให้มีความรู้ควบคู่คุณธรรมไปด้วย โดยเฉพาะการรู้รักสามัคคี ซึ่งจะทำให้เราอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข และน้อมนำเอาหลักเศรษฐกิจพอเพียงมาสอดแทรกในการจัดกิจกรรมการเรียนการสอน เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันที่ดีให้เด็กได้เข้มแข็งในทุก ๆ เรื่องด้วย ทุกวันนี้รู้สึกภาคภูมิใจมากที่ได้เกิดบนผืนแผ่นดินไทย ได้มีโอกาสเดินตามรอยเท้าพ่อ และสานต่อการศึกษาที่พ่อสร้างไว้ ทุกครั้งที่เจออุปสรรคหรือปัญหาอาจจะมีท้อ มีเหนื่อยบ้าง แต่พอย้อนกลับไปมองถึงสิ่งที่พ่อได้ทำเพื่อลูก ๆ มาตลอดระยะเวลาหลายสิบปี ด้วยพระเนตร ข้างซ้ายเพียงข้างเดียว ทั่วทุกแผ่นดินไทย พ่อได้ทรงงานมาแล้วทั่วทุกพื้นที่ พ่อไม่เคยหยุดพัก พ่อไม่เคยบอกว่าเหนื่อย หยาดเหงื่อกี่แสนล้านหยดที่ไหลริน ล้วนเกิดจากการทรงงานอย่างหนัก แต่ก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพูดคำว่าเหนื่อยออกมาได้เลย เพราะในสิ่งที่ทำทุกวันนี้ ยังไม่ได้ครึ่งนึงของพ่อเลยด้วยซ้ำ ล้านใบบุญความดีที่ยิ่งใหญ่เหล่านี้ถือได้ว่าเป็นมงคลแก่ผืนแผ่นดินไทยมาก มากจนไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบเทียบได้
สิบสามตุลาลาสิ้นราชัน วันที่บีบหัวใจปวงชนชาวไทยทุกคน หมื่นล้านหยดน้ำตาไหลซึมลงไปทั่ว ทุกธรณีดิน เสียงร้องไห้ระงมดังไกลถึงสรวงสวรรค์ ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำจนถึงทุกวันนี้

เขียนโดย "เพชร"