ปัตตานีถิ่นนี้ คือแดนพหุวัฒนธรรม
“เมืองงามสามวัฒนธรรม ศูนย์ฮาลาลเลิศล้ำ ชนน้อมนำศรัทธา ถิ่นธรรมชาติงามตา ปัตตานีสันติสุขชายแดนใต้” นี่คือคำขวัญประจำจังหวัดปัตตานี
หากเดินทางลงมาท่องเที่ยวทางภาคใต้ที่ที่พลาดไม่ได้คือจังหวัดปัตตานี ข้าพเจ้าได้มีโอกาสพูดคุยกับกลุ่มคนที่จัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติและเลือกที่จะมาปัตตานี ด้วยเหตุผลที่ว่า “เคยมาปัตตานี แล้วหลงรักเลยสัญญากับตัวเองว่า จะต้องมาที่ปัตตานีปีละหนึ่งครั้งให้ได้” คนเล่าเธอชื่อพี่ตะวัน เป็นไกด์ชาวนครศรีธรรมราช เธอและคณะลูกทัวร์พากันมาที่หมู่บ้าน คลองมานิง ที่มีกลุ่มแม่บ้านชาวมุสลิม ประกอบอาชีพทำผ้ามัดย้อมจากสีธรรมชาติ ที่บ้านของก๊ะฮะ ( ก๊ะเป็นคำเรียกแทนคำว่า ‘พี่’ ของชาวมุสลิม – ผู้เขียน )หัวหน้าชุมชนที่จะมาสาธิตวิธีการทำผ้ามัดย้อม
ความงดงามในวิถีชีวิตที่หลอมรวมกันระหว่างมนุษย์และธรรมชาตินี้เองที่เป็นเสน่ห์ดึงดูดให้ผู้คนจากหลากหลายจังหวัดเดินทางเข้ามาท่องเที่ยวที่จังหวัดปัตตานี
จังหวัดปัตตานีมักถูกขนานนามว่าเป็น #ดินแดนพหุวัฒนธรรม นั้นเป็นเพราะว่า มีกลุ่มคนที่อยู่อาศัยหลากหลายเชื้อชาติและศาสนา ทั้งไทย - พุทธ มุสลิม และชาวไทยเชื้อสายจีน ความแตกต่างเหล่านี้นี่เองที่เป็นที่มาของ
พหุวัฒนธรรม คือความหลายหลากและหลากหลายทางวัฒนธรรม
แตกต่างแต่ไม่แตกแยก มิใช่วาทกรรม แต่ได้ผุดขึ้น และงอกงามในวัฒนธรรมสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ดังเห็นได้จากความมีน้ำจิตน้ำใจช่วยเหลือซึ่งกันและกัน โดยไม่เกี่ยงศาสนา ภาพเหล่านี้ข้าพเจ้าได้เห็นมากับตา เมื่อเร็ว ๆ นี้เกิดอุทกภัยที่จังหวัดยะลา เขื่อนบางลางรับน้ำไม่ไหวต้องระบายออก และมวลน้ำเหล่านี้ได้เข้ามาท่วมในตัวเมืองปัตตานี อุทกภัยนี้หากมองในแง่ร้ายจะเห็นเพียงความสูญเสีย แต่ในแง่ของความเอื้ออาทรเราจะเห็นจากเหตุการณ์นี้ได้ทันที ภาพทหารที่คอยช่วยเหลือชาวบ้านถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ และหยิบยื่นข้าวของยังชีพในภาวะวิกฤตน้ำท่วม ภาพนักศึกษาหญิงชาวมุสลิมไปช่วยแจกถุงยังชีพให้กับชาวบ้านชุมชน ไทย – พุทธ ภาพเหล่านี้ประทับตรึงใจข้าพเจ้า ทั้งความรักและความสามัคคีปรองดอง ดังคำกล่าวที่ว่า “มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เพราะเรายืนอยู่บนผืนแผ่นดินไทยผืนเดียวกัน ฉะนั้นแล้วสิ่งที่มีคุณค่าและล้ำค่าที่สุดคือความเป็นคนไทย ที่สะท้อนผ่านความดี ความรัก และความสามัคคีปรองดอง
“ไตรรงค์ผืนนี้ปลิวสะบัด
ไทยยืนหยัดสร้างชาติงามสดใส
สามัคคีพี่น้องแดนไผท
ยืดหยัดไว้ทั้งคุณงามและความดี”
เขียนโดย "นกน้อยทำรังแต่พอตัว"