พ่อกับแม่ของฉันเป็นคู่รักที่ไม่มีความโรแมนติกเลย นี่คือความคิดตั้งแต่เด็กจนโต เพราะสิ่งที่เห็นมาตลอดคือทั้งคู่เป็นคนที่ทำงานกันหนักมากด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบของพวกเขา ฉันเห็นมุมการทำงานของพ่อแม่มากกว่ามุมการดูแลกันและกัน เรียกกันง่ายๆ ว่าไม่มีความสวีทหรือมุ้งมิ้งอะไรสักนิดให้ลูกเห็นเลยล่ะค่ะ จนเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ด้วยเวลาที่ผ่านไป พ่อกับแม่ของฉันเริ่มอายุมากขึ้น และพ่อของฉันป่วยหนักชนิดที่ว่าคนในครอบครัวไม่มีใครตั้งรับได้เลย และเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ได้ทำให้บทบาทหน้าที่ของแม่ฉันเปลี่ยนไป ฉันเริ่มได้เห็นว่าแม่เหนื่อยมาก เพราะแม่ต้องทำงานและดูแลพ่อที่ป่วยไปด้วยพร้อมกับลูกๆ ฉันได้เห็นว่าผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำเพื่อผู้ชายที่เขารักได้มากขนาดนี้ แม่ต้องตื่นมาทำกับข้าวที่หมอควบคุมให้พ่อทาน เตรียมยา เตรียมอาหารเสริม อาบน้ำ เช็ดตัว พาไปพบหมอทุกครั้ง ทำทุกๆ วันเรื่อยมาจนพ่อก็เริ่มอาการเริ่มทรุดลง แต่พ่อก็ยังสู้ต่อ ส่วนแม่ก็สู้ พยายามทำต่อไป เพียงหวังว่าให้คนที่เขารักได้หายเจ็บปวดและหายมาเป็นปกติ แม้สุดท้ายจะไม่มีวันที่แม่และฉันหวังไว้ก็ตาม

ทุกสิ่งที่ฉันได้เห็นแม่ทำ ฉันรู้สึกว่าแม่ต้องใช้ทั้งพลังกายและพลังใจทุ่มเทอย่างมาก ซึ่งกายและใจคงไม่สามารถขับเคลื่อนให้ทำสิ่งต่างๆ ได้ หากไม่มีพลังแห่งความรักที่แม่มีให้พ่อตลอดมา พลังความรักของแม่ทำให้แม่ทำได้ทุกๆอย่าง ในแบบที่แม่เองก็คาดไม่ถึง ทำให้แม่ยิ้มได้ ทำให้แม่อดทน สู้ไหว และมีกำลังใจ จนถึงตอนนี้พลังความรักของแม่ที่มีให้พ่อก็ยังคงอยู่ แต่เปลี่ยนมาเป็นในรูปแบบความคิดถึง เหมือนกันกับฉันที่เมื่อได้นึกถึงเรื่องราวนี้และคิดถึงพ่อ ฉันก็รู้สึกว่าได้รับกำลังใจ มีพลังใจต่อสู้กับทุกๆ เรื่อง และสามารถทำทุกๆ อย่างต่อไปได้เช่นกัน และตอนนี้ฉันก็เชื่อแล้วว่า #ความรักทำให้เราทำได้ทุกอย่างจริงๆ

เขียนโดย ปรายฝน