เปลี่ยนการแสดงผล
#น้ำเสียงแห่งความรัก
6 มีนาคม 2564 177 ครั้ง
#น้ำเสียงแห่งความรัก

         น้ำเสียงแห่งความรักของใครหลายคนอาจหมายถึงคำพูดหวานๆ น้ำเสียงนุ่มนวล เป็นประโยคหรือคำบอกความรู้สึกที่ดีจากคนที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน คนรัก หรือใครก็ตามแต่ที่เราคาดหวัง แต่สำหรับฉันสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่บางส่วนเท่านั้น ความหมายเหล่านี้เป็นสิ่งที่สังคมนิยามขึ้นมาและเราก็เข้าใจว่ามันหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ แต่สำหรับฉันที่ค้นพบแล้วว่า “น้ำเสียงแห่งความรัก” ที่แท้จริงของฉันคืออะไร ฉันคือผู้นิยามความหมายนั้นจากประสบการณ์ของฉันเอง

         ฉันที่อายุ 23 ย่าง 24 ในปีนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางกับการทำงานและเพื่อนร่วมงาน เพราะในส่วนการทำงานของฉัน ฉันทำออกมาได้ดีและได้รับคำชมจากเจ้านายและเพื่อนร่วมงานอยู่เสมอ คำพูดชมเชยเหล่านี้เป็นกำลังใจและแรงผลักดันให้ฉันพัฒนาตนเองและทำงานหนักมากขึ้น แต่อย่างไรก็ตามในบางเวลาฉันก็รู้สึกท้อและต้องการกำลังใจอยู่ดี ฉันจึงโทรหาทางบ้าน ปกติฉันจะโทรคุยปรึกษากับแม่ เพราะเราสองคนสนิทกันมาก แม่เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องของฉันทุกเรื่อง แต่ตอนนั้นแม่ไม่ว่างฉันเลยได้คุยกับพ่อ พ่อที่อยู่ในอาการมึนๆ สติไม่เต็มร้อยเพราะเมาเหล้า จากความหวังที่โทรไปหาทางบ้านเพื่อขอกำลังใจ กลับรู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิมที่พ่อพูดกับฉันไม่รู้เรื่อง พ่อพูดกับฉันอยู่คำเดียวตลอดสายว่า “จ้า จ้า” ฉันจึงวางสาย

         บรรยากาศในที่ทำงานเริ่มเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เมื่อฉันรู้ว่าคำชื่นชมจากเพื่อนร่วมงานบางคนไม่ได้มาจากความจริงใจ ยิ่งทำให้ฉันเสียใจจนแทบไม่อยากจะไปทำงาน แต่ด้วยความที่ฉันโตแล้วการทำงานย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบ ฉันจึงต้องไปทำงานในแบบที่กำลังใจถดถอยลงไป และเมื่อประสิทธิภาพการทำงานของฉันแย่ลง เพื่อนๆ ในที่ทำงานก็แสดงถึงความเป็นตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาด้วยการใช้คำเสียดสี ถากถาง ขึ้นเสียง หรือในบางครั้งก็ตวาดใส่ฉัน เพียงเพราะฉันก้าวพลาดแค่ครั้งเดียว

         ในตอนที่ฉันกำลังเศร้าและร้องไห้อยู่นั่นเองเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พ่อโทรมาหาฉัน ฉันรับสาย พ่อกล่าวทักทายขึ้นมาก่อน “เป็นยังไงบ้างลูก” เป็นน้ำเสียงที่ยังคงมึนเมาเหมือนเคย แต่ความรู้สึกฉันนั้นกลับเปลี่ยนไป ฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ครั้งนี้พ่อพูดยาวกว่าเดิมขึ้นมานิดหนึ่งว่า “ไม่เป็นไร จ้า จ้า” พ่อพูดอย่างนี้ซ้ำๆ และฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด ในตอนนั้นเองที่ฉันนึกย้อนไปถึงตอนเด็กๆ ที่มักจะเดินหกล้ม วิ่งหกล้ม หรือปั่นจักรยานล้ม พ่อคือคนแรกที่วิ่งและเข้ามาหาเมื่อลูกพลาดและเสียน้ำตา พ่ออุ้มลูกคนนี้ขึ้นมาปัดฝุ่นที่เปื้อนเสื้อผ้าและลำตัว โอบกอดและปลอบฉันว่าไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าในตอนนี้คนปลายสายจะอยู่อาการมึนๆ และสื่อสารกับฉันไม่เข้าใจ แต่จิตใต้สำนึกภายในใจของความเป็นพ่อผู้เลี้ยงฉันมาตั้งแต่ยังเล็กคงมีหลายแสนคำล้านความรู้สึกที่อยากปลอบฉัน แม้พ่อที่มักจะเมา ไม่ค่อยมีสติ แต่กลับไม่เคยดุ ด่า ตวาดให้ฉันกลัว ตกใจ หรือเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว และคำพูดสั้นๆ แค่นั้นกับน้ำเสียงมึนเมาของพ่อฉันเข้าใจมันอย่างดีเพราะนั่นคือ "น้ำเสียงแห่งความรัก" ที่แท้จริง ขอบคุณพ่อนะคะที่ทำให้ลูกคนนี้ได้พบ “พลังแห่งความรัก”

เขียนโดย "น้ำตาลทรายขาว"
ภาพและวีดีโอ