เปลี่ยนการแสดงผล
สายใยถักทอขึ้นมา ด้วยความรักและความห่วงใย
25 เมษายน 2564 222 ครั้ง
“กิตติกรรมประกาศ”
  “ขอขอบคุณ คุณพ่อ คุณแม่ และครอบครัวสิริชัย ผู้ซึ่งคอยอบรมสั่งสอน ให้เป็นคนดีมีความตั้งใจมานะมุ่งมั่น และอดทน ตลอดจนสนับสนุนด้านการศึกษา ให้ความรัก กำลังใจ และคำปรึกษาด้วยดีเสมอมา และขอขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ และน้อง ๆ ทุกคนที่ให้ความช่วยเหลือสนับสนุนทั้งกำลังกาย กำลังใจ จนทำให้งานวิจัยเล่มนี้สำเร็จลุล่วงเป็นอย่างดี” 
 การเรียนระดับชั้นปริญญาโท ช่วยเปิดโลกทัศน์ของผมให้กว้างยิ่งขึ้น ด้วยอายุผมสามสิบกว่าแล้วจึงต้องตัดสินใจเรียนปริญญาโทสักที อย่างน้อยก็มีใบปริญญาไว้ให้อุ่นใจ เพื่อประกอบความก้าวหน้าในอาชีพ ในช่วงวันจันทร์ถึงวันศุกร์ผมทำงานที่บริษัทสีแดง ซึ่งเป็นรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งย่านหลักสี่ ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็เป็นเวลาแห่งการเรียนครับ นึกย้อนไปเมื่อหลายเดือนก่อนกว่าจะผ่านงานวิจัยมาได้ก็เหนื่อยหนักพอสมควร เนื่องจากผมไม่ได้วางแผนจัดสรรเวลาเวลาในการทำวิจัย และไม่ค่อยได้ติดต่อกับอาจารย์ที่ปรึกษา 
  เมื่อเจ้าหน้าที่คณะนิเทศศาสตร์ นิด้า โทรแจ้งให้รีบทำงานวิจัยให้เสร็จ ซึ่งสามารถขยายระยะเวลาเพียง    1 เดือน เท่านั้นก่อนจะติดเอฟ (F) หลังจากวางสายราวกับพายุโหมกระหน่ำเข้ามาในชีวิต ความเครียดประดังประเด นอนหลับไม่สนิท รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วตัว ระยะเวลา 4 สัปดาห์ต้องทุ่มเทที่สุด ทางออกของปัญหาก็คือทำงานประจำแปดโมงเช้าเลิกงานสี่โมงเย็น แล้วต้องลุยทำงานวิจัยต่อจนข้ามคืน 
 สัปดาห์แรกผ่านไปร่างกายผมยังพอไหว พอเข้าสัปดาห์ที่สองเริ่มเพลียเล็กน้อย สัปดาห์ที่สามน้ำหนักลดลงไปเยอะมาก กินข้าวไม่ค่อยรับรู้รสชาติสักเท่าไหร่นัก และสัปดาห์สุดท้าย “ทรมานที่สุด” ผมต้องลางานประจำในบางวันเพื่อมาจัดการงานวิจัยให้เสร็จก่อน จำได้ว่าวันหนึ่งในสัปดาห์สุดท้ายนี้ เกือบตีสองหลังจากย้ายสถานที่ทำงานวิจัยจากร้านกาแฟร้านแรกซึ่งเขาปิดเที่ยงคืนมาร้านที่สอง ผมโคตรท้อ ถามตัวเอง “จะไหวมั้ย”     ร่างอันทรุดโทรมนั่งอยู่บนเก้าอี้ เพ่งหน้าจอสี่เหลี่ยม ปวดกระบอกเบ้าตาจนยาแก้ปวดไม่สามารถช่วยบรรเทาได้           ส่วนโสตประสาทนั้นไม่รับรู้ความเคลื่อนไหวใด ๆ รอบตัวอีกแล้ว 
  “อีกนิดเดียวพิชญ์ ไหนช่วยดูถึงไหนแล้ว” ผมหลุดจากภวังค์เมื่อเพื่อนเข้ามาแตะไหล่ เหลียวมองไปรอบโต๊ะยังมีเพื่อนอีก 4-5 คน ซึ่งร่วมชะตาชีวิตเดียวกันกับผม ที่ผ่านมาเพื่อนกลุ่มนี้ และเพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคนต่างช่วยเหลือผมด้วยดีเสมอมา ทั้งการวิเคราะห์สถิติอันยากเย็น เพื่อนผมก็ช่วยสอนวิเคราะห์ แบบสอบถามกว่า 400 ฉบับ เครือข่ายในกลุ่มเพื่อนช่วยกันกระจายบนช่องทางออนไลน์จนครบทุกฉบับ
  “เป็นไงบ้าง งานวิจัยถึงไหนแล้วลูก พักบ้างนะ” ความปรารถนาดีของแม่ผมส่งมาทุกครั้งเมื่อโทรถามสารทุกข์สุขดิบ“สู้ ๆ นะ ลุง ยักนะ” ข้อความในไลน์ซึ่งผมได้รับเป็นประจำจากคนรัก สิ่งเหล่านี้เป็นพลัง
แห่งกำลังใจ พลังแห่งความร่วมมือของทุกคน คือสายใยถักทอขึ้นมาด้วยความรักและความห่วงใย จนทำให้ผมผ่านพ้นวิกฤติ   มาได้ 
  “สุดท้ายนี้ผู้วิจัยขอขอบคุณทุกพลัง...หวังว่าการศึกษาวิจัยชีวิตเล่มนี้จะเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่สนใจ รวมถึงนำไปเป็นตัวอย่างการศึกษาวิจัยครั้งต่อไป หากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ด้วย”
เขียนโดย "ภูบดินทร์"
ภาพและวีดีโอ