มองย้อนกลับไปในวัยเด็ก ผมเติบโตมากับครอบครัวที่ตั้งความคาดหวังไว้สูงมาก ผมมีพ่อแม่ที่เจ้าระเบียบ คอยไปรับ-ส่ง ไปโรงเรียนทุกเช้า-เย็น และตีกรอบชีวิตของผมเสมอมา พ่อแม่ผมรับราชการครูครับ คุณพ่อสอนสังคม คุณแม่สอนภาษาไทย ท่านปลูกฝังกับผมเรื่องการทำงาน การเรียน และงานบ้าน อย่างที่สุด ซึ่งในวันนั้นผมเป็นเด็กชนบท อายุเพียงแค่ 7 ขวบ ในวันนั้นมันไม่ง่ายเลย ผมไม่เข้าใจหรอกครับ ว่าจริงๆ ทำไมท่านอยากให้ผมรับราชการ ทำไมต้องมีระเบียบแบบแผนขนาดนี้
วันที่ผมเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยในคณะวิทยาศาสตร์ ความคิดเริ่มแรกที่ผมเรียนจบ คือผมจะได้งานที่ดี มีความมั่นคง ผมจึงขยัน และตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าสมัยมัธยมมากๆ และในช่วงแรกของการเรียนจบ ผมได้มีโอกาสเป็นผู้ช่วยวิจัยกับหน่วยงานภาคเอกชน ผมทำงานเกี่ยวกับงานวิจัยและลงพื้นที่ ได้ความรู้และประสบการณ์ในหลายมุมมอง และแนวคิด ทำให้ผมได้รู้ตัวเองว่า “ผมอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์” นี่คือความฝันครั้งแรกเรื่องอาชีพของผม
นักวิทยาศาสตร์ที่ดี ต้องเรียนรู้ตลอดเวลา มีความคิดสร้างสรรค์ มีความรับผิดชอบสูง และมีจรรยาบรรณต่อผลงานที่เกิดขึ้น วันนี้ผมได้เป็นทั้งนักวิทยาศาสตร์สมใจและผมได้บรรจุเป็นข้าราชการแบบที่พ่อแม่คาดหวังไว้ด้วย วันที่ผมก้าวเข้ามาทำงาน มันคือสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ผมคิดตั้งแต่เด็ก จริงๆ แล้วหน่วยงานราชการ ไม่เคยหยุดนิ่งเลย ทั้งพัฒนาบุคคล พัฒนาองค์กร พัฒนาเทคโนโลยี เพื่อประโยชน์ของประชาชน และสังคมอย่างแท้จริง ผมชอบการทำงานแบบนี้ครับ ในวันนี้ผมมีอาชีพที่ดี มั่นคง ผมมีความสุขสนุกกับงานที่ทำมากๆ ผมมีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีเป้าหมายเดียวกัน คือ พัฒนาตนเอง พัฒนาหน่วยงาน และพัฒนาประเทศ 
ทั้งหมดที่ผมได้เล่ามา ก็เพียงแค่อยากให้ทุกคนมีความฝันและมุ่งมั่นทำตามอาชีพในฝันให้สำเร็จ ความมุ่งมั่นและพัฒนาตนเองเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญต่อความสำเร็จในอนาคต บางครั้งอาจจะไม่สมหวังบ้าง ล้มลุกคลุกคลานบ้าง แต่ผมเชื่อว่าจังหวะและโอกาสเป็นของทุกคนเสมอ ขอให้สมหวังในอาชีพที่ฝันเหมือนผมนะครับ

เขียนโดย "แสงรุ่งเช้า"