16 สิงหาคม 2564
748
ครั้ง
แม่ของฉัน “มีคนเดียวในโลก” ทำไมหน่ะเหรอ? เพราะแม่ฉันไม่เหมือนใครยังไงหล่ะ ฉันลูกแม่ทุกคนรู้ เพราะฉันหน้าเหมือนแม่ และฉันเป็นลูกคนเล็กที่แม่โอ๋มากที่สุดแม่ฉันดุก็ดุจริง แม่ฉันเป็นคนเสียงดัง แต่แม่ก็เป็นคนใจดี
แม่ฉัน คือ “#ยอดมนุษย์ของฉัน” ตั้งแต่ฉันเกิดและโตมาจนถึงตอนนี้ แม่คนนี้ ก็คือคนที่เสียสละในทุก ๆ เรื่องตั้งแต่ฉันจำความได้ แม่เสียสละให้ทุกคนในบ้านได้เสมอ เรื่องที่ฉันยังจำได้ดีและแม่ก็ยังเป็นอยู่จนถึงทุกวันนี้ วันนี้ข้าวในหม้อหุงข้าวเหลือกินได้แค่จานเดียว และฉันพึ่งกลับจากข้างนอก และยังไม่ได้กินอะไรมา แต่แม่ก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน แม่จะรีบบอกทันทีว่า “กินเลยนะ แม่ไม่หิวเลย แม่อิ่มแล้ว แม่กินนู่นนี่มาแล้ว” ซึ่งฉันรู้ทันทีเลยเพราะแม่เป็นแบบนี้ประจำ ความจริงแล้วแม่เสียสละ เพื่อให้ฉันกินข้าวจานสุดท้ายนั้น ทุกคนในบ้านรู้ถึงความเสียสละของแม่ ซึ่งเอาจริงแล้ว ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องเสียสละของแม่ที่มีต่อครอบครัวนั้น ยังมีอีกเยอะแยะมากมาย แทบจะทุกเรื่องเลยที่แม่เสียสละให้พวกเราได้ เพราะแม่คงรักพวกเรามากแหละ มันทำให้เราทุกคนในครอบครัวรักแม่มากเช่นกัน
พอเริ่มโตมา ฉันพึ่งได้รู้ ได้คิดว่า “วันเกิดของเรา” เป็นวันที่แม่เบ่งคลอดเราออกมาคงเป็นวันที่แม่เจ็บปวดและทรมารที่สุดในชีวิต เมื่อฉันยังเด็กและอยู่ในช่วงวัยรุ่น ฉันไม่เคยนึกถึงสิ่งเหล่านี้เลย ทุก ๆ ปีในวันเกิด ฉันจะจัดงานวันเกิดทุกปี เหมือนเป็นสิ่งที่ต้องทำ และทำมาต่อเนื่องหลายปีจนเป็นเรื่องปกติ ชวนเพื่อน ชวนพี่ ชวนน้อง มาสนุกสนานที่บ้านกันอย่างเต็มที่แต่คนที่อยู่เบื้องหลังในงานวันเกิดทั้งหมดก็คือแม่ แม่เป็นคนเตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ ข้าวปลาอาหาร พอตื่นมา แม่เป็นคนเก็บกวาดบ้าน ล้างจานอาหารเรียบร้อย มันเป็นแบบนี้มาทุกปี มันเป็นวันที่แม่ต้องเหนื่อยคนเดียวทุกปี จนเมื่อฉันความคิดเริ่มเปลี่ยน ด้วยอายุที่มันมากขึ้น ด้วยฉันได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น เฮ้ย! วันเกิดฉัน วันที่แม่เจ็บปวดเพราะคลอดฉันออกมา แต่ทำไมที่ผ่านมาแม่ยังต้องมาเหนื่อยเพราะฉันในวันเกิดฉันอีก จากนั้นฉันก็คิดว่า แม่ฉันต้องได้กินของอร่อยสิ แม่ฉันต้องได้ของขวัญจากฉันสิ เป็นเพราะแม่เลยนะ ที่ทำให้ฉันเกิดมาบนโลกใบนี้ได้ เพราะแม่เลยนะ ฉันถึงได้เติบโตมาอย่างดีแบบนี้ เพราะแม่เลยนะฉันถึงมีเรื่องให้เขียนบทความในวันนี้ ความในใจเดียวที่รู้สึก และอยากจะบอกว่า “รักแม่นะ รักแม่มาก ๆ รักแม่ที่สุดในโลกแล้ว คนเก่งของฉัน”
เขียนโดย "ตะวัน"