"แม้ภาพจะเบลอ แต่ลูกยังชัดเจนเสมอเมื่อแม่มอง"

เดือนสิงหาคม เดือนของแม่ เป็นเดือนที่คิดถึงแม่มากที่สุด เพราะตอนเด็กๆ ทุกปี ตั่งแต่เรียนประถม - มัธยม จะต้องได้กราบตักแม่ทุกๆ ปี ในวันที่ 12 สิงหาคม มันเป็นความอบอุ่น ที่เกิดจากความรักที่ปราศจากเงื่อนไขอย่างแท้จริง
ครอบครัวผู้เขียน มีลูกของแม่อยู่ 3 คน เป็นผู้ชายล้วน ตั้งแต่เด็กจนโตแม่เฝ้าฟูมฟักลูกๆ สั่งสอน ลูกๆ มาตลอด ให้เป็นคนดี มีความกตัญญูรู้คุณคน มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เพื่อเป็นเกราะป้องกันภัยอันตรายเมื่อเราเติบโตขึ้น สิ่งที่เราเห็นจากแม่ตลอดเวลา คือ ให้ลูกกินอิ่มท้องก่อน หลังจากนั้นค่อยกินต่อจากลูก ทุกครั้งเมื่อเราถามแม่จะบอกว่า ยังไม่หิว อิ่มอยู่ กับสารพัดเหตุผลที่ฟังแล้วค้านอยู่ในใจลูกๆ สุดๆ เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ของชงของใช้ กว่าแม่จะซื้อได้นั้นแสนยากเย็น ต้องให้ลูกมีก่อนแล้วแม่ถึงจะมีได้ ผู้เขียนเป็นลูกคนกลาง ในสายตาของครอบครัว เป็นเด็กเกเรสุดๆ ช่วงวัยรุ่น ทำแม่เสียใจ ร้องให้มานักต่อนัก แต่ทุกครั้งแม่ไม่เคยที่จะดุด่า ทุบตี (อันนี้หน้าที่พ่อครับ) ให้อภัยลูกตลอดเวลา ผู้เขียนคิดว่า นี่คือสิ่งหนึ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ให้วันนึงผู้เขียนได้กลับมาเข้าที่เข้าทาง เหมือนพี่ชายกับน้องชาย มาวันนี้ผู้เขียนได้รับราชการเพียงคนเดียวในบรรดาพี่น้อง ได้สานรอย เดินตามที่แม่เป็น ทำให้แม่ภูมิใจ มีครอบครัวเล็กๆ มีหลานผู้ชายตัวน้อยจอมซน ไว้ให้คุณย่าได้คิดถึง แต่ต้องแลกมาด้วยความห่างไกล ได้เจอแม่ อยู่กับแม่เพียงปีละไม่กี่ครั้ง คิดถึงกับข้าวที่แม่ทำ ชอบไปอ้อนแม่ หยอกล้อแม่ เหมือนทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กเสมอเมื่ออยู่กับแม่
แม่จะมองเห็นลูกเสมอไม่ว่าลูกอยู่ที่ไหน เหมือนมองเห็นในภาพถ่าย ไม่ว่าภาพจะเบลอ หรือเราตัวเล็กแค่ไหน แม่ก็ยังมองเห็นลูกอยู่ดี สุดท้ายอยากฝากบอกแม่ว่า รักและคิดถึงแม่เสมอ❤️ และขอบคุณกรมฝนหลวงและการบินเกษตร ที่มีกิจกรรมดีๆ มาให้ร่วมเขียนบทความถึงแม่ในครั้งนี้ ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้เขียนความในใจถึงแม่นะครับ

เขียนโดย "สายลม"