“โชคดีนะลูก”

ตอนฉันเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษา ฉันเคยรู้สึกอายเพื่อน ๆ ที่แม่ของฉันดูอายุเยอะกว่าแม่ ๆ ของเพื่อน ๆ โดนถามตลอดว่ามากับยายเหรอ แม่ก็ตอบกลับไปว่า เป็นแม่ค่ะ โตขึ้นมัธยมไปหน่อยเริ่มติดเพื่อน แม่บอกอะไรก็ไม่ค่อยจะฟังซึ่งก็เป็นปกติของวัยรุ่น ช่วง ม.ปลายปิดเทอมยาวเห็นเพื่อนไปทำงานต่างจังหวัดก็อยากไปแม่ก็ไม่ให้ไป ความงอนแม่ก็มา จนกระทั่งจบ ม.6 ต้องจากอ้อมอกแม่ไปเรียนต่อ ฉันคิดถึงแม่ทุกวัน อย่างว่า เพราะแม่อยู่ทุกช่วงเวลาของชีวิต
มีคำหนึ่งที่ฉันมักได้ยินจากแม่อยู่บ่อยครั้ง คือ โชคดีนะลูก แม่ส่งขึ้นรถโดยสารไปเรียนต่างจังหวัดมองมาที่หน้าต่างรถ เสียงนี้คือเสียงของคนที่รักฉันมาก จนปัจจุบันนี้ฉันได้ทำงานห่างไกลจากบ้าน โทรคุยกับแม่เกือบทุกวันก่อนวางสายโทรศัพท์ ฉันก็ต้องได้ยินคำนี้อยู่เสมอ ฉันมีพี่น้องร่วมกัน 4 คน ต่างก็มีครอบครัวแยกย้ายกันทำมาหากิน พี่ทั้ง 3 คนอายุต่างกับฉันมาก แม่พร่ำสอนฉันอยู่เสมอว่าให้ช่วยเหลือพวกพี่ ๆ ด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขาเลย มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ความรักของคนเป็นแม่ยิ่งใหญ่มหาศาล ต่อให้ลูก ๆ ทำผิดขนาดไหน แม่ก็พร้อมที่จะให้อภัยเสมอ มันอธิบายยากเหมือนกันเพราะการกระทำที่แม่แสดงออกมามันมากกว่าคำว่ารักเสียอีก ฉันเคยได้ยินมาว่าจะรู้ว่าแม่รักลูกก็ตอนมีลูกแล้วเป็นแม่คนนั่นแหละ ถึงฉันจะยังไม่มีลูกฉันก็รักแม่มากอยู่ดี ถึงแม่ฉันจะดูแก่เฒ่าเหมือนยายนั้น แต่ฉันก็โชคดีมากแค่ไหนที่มีแม่คนนี้ ฉันว่าคำอวยพรของแม่เป็นจริงเสมอ โชคดีนะลูก คือฉันโชคดีมากที่มีแม่

เพราะแม่คือดวงใจของลูก  เพราะแม่ปลูกความรักอยู่เสมอ
เพราะแม่คอยเฝ้าอยากจะเจอ ลูก ๆ อย่ามัวเผลอเสียเวลา
รักของแม่ไม่มีอะไรเทียบเท่า รักของแม่จะคอยเฝ้าคอยรักษา
รักของแม่เต็มเปี่ยมตลอดมา ขอลูกยา สุขกาย สบายใจ

  เขียนโดย "ซาตานตัวขาว"