ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวเล็ก ๆ มีพ่อ แม่ และลูก ลูกของฉันคนนี้กว่าจะได้มาฉันเกือบจะสิ้นชีวาวายเพราะตอนท้องอ่อน ๆ ตัวของฉันก็เป็นหัดเยอรมัน ออกตุ่มตามตัว หน้าตาดูไม่ได้ ซ้ำเมื่อหายแล้วก็ติดโรคอีสุกอีใสเนื้อตัวเป็นสะเก็ดดำ ๆ เต็มไปหมด พอหายก็เป็นแผลเป็นเป็นหลุมเป็นบ่อน่าเกลียดมาก แต่ฉันก็ทนได้ถึงใครจะรังเกียจก็ตาม พอเวลาผ่านไปประมาณ ๓ เดือน พ่อของลูกก็มั่วแต่ทำงานฉันก็ต้องทำงานหนักอยู่คนเดียว ทั้งงานบ้านและงานประจำจนตกเลือด ต้องเข้าพบแพทย์เพื่อทำการรักษา รักษาตัวจนกระทั่งท้องแปดเดือนใกล้คลอดพ่อบ้านเริ่มกลับบ้านดึกไม่มีอาหารรับประทานที่บ้าน ฉันต้องทานมาม่าเป็นอาหารหลักจนวันหนึ่งมีอาการปวดท้องอย่างหนัก พี่ข้างบ้านมีเมตตาพาไปส่งโรงพยาบาลปรากฏว่า ไส้ติ่งใกล้จะแตกต้องเข้าห้องผ่าตัดอย่างกะทันหัน รอดพ้นจากการตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่ชะตายังไม่หมดเคราะห์กรรม หมอใช้ยาเร่งให้คลอดลูกภายในเวลาต่อมาอีก ๗ วัน ผลคือปากมดลูกไม่เปิดต้องผ่าลูกออก ฉันก็เต็มใจทำตามคำแนะนำของแพทย์เพื่อชีวิตของลูกน้อยที่ฉันรอคอยโดยการตั้งท้องมาถึง แปดเดือนแล้ว
ขณะทำการผ่าตัดหมอนำมีดด้ามเล็กมาผ่าท้องฉัน ฉันกลั้นใจคิดว่า คราวนี้ฉันคงไม่รอดแน่แล้ว แต่เสียงพยาบาลพูดข้างหูด้วยเสียงอันดังว่า คนไข้อย่าสลบนะ ถ้าสลบลูกของคุณจะปัญญาอ่อนนะ ฉันพยายามสูดลมหายใจอย่างแรงเข้าปอดอีกครั้ง อย่างไรลูกของฉันต้องรอด ฉันสูดลมหายใจให้เต็มปอดอีกครั้งเสียงลูกร้อง อุแว้ ๆๆ ออกมาฉันก็สลบพอดี ลูกน้อยขอฉันคลอดออกมาแล้วก็หาคนเลี้ยงไม่ได้ต้องเลี้ยงเองอยู่ ๓ เดือน มีวันหนึ่งฉันนอนอยู่เอามือคลำดูบริเวณข้างราวนม เอ๊ะ! มีก้อนอะไรเล็กๆ อยู่ข้างราวนมนะ หรือเป็นมะเร็ง ใจฉันตกฮวบ โถ! ลูกน้อยคงกำพร้าแน่คราวนี้ แต่ด้วยสัญชาตญาณ ความเป็นแม่ฉันรีบลุกขึ้นทันทีนำลูกไปฝากไว้กับพี่ข้างบ้าน และรีบพาตนเองซึ่งเพิ่งผ่านพ้นการผ่าตัดมาถึงสองครั้งแผลยังไม่หายสนิทดีเลยด้วยซ้ำ ขึ้นรถสองแถวไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้บ้าน หมอพาฉันเข้าไปตรวจแล้วแจ้งกับฉันว่า ฉันเป็นซีส ซึ่งอาจจะเป็นเนื้องอกที่เต้านมที่ไม่ร้าย หรือเป็นมะเร็งร้ายก็ได้ หมอให้เข้าห้องผ่าตัดและตัดเนื้องอกนั้นไปพิสูจน์ ฉันได้ฟังแล้วตกใจมาก แต่เพื่อชีวิตของลูกน้อยที่กำลังคอยฉันอยู่ฉันต้องทำได้ ฉันตัดสินใจทันที ให้หมอทำการผ่าตัด เข้าห้องผ่าตัดเป็นครั้งที่สาม แต่ฉันก็มีความตั้งใจที่แน่วแน่ของความเป็นแม่ว่าจะต้องรักษาชีวิตของตนเองเพื่อทำหน้าที่ของแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
เวลาผ่านไปไม่นานตามตำราของคนโบราณซึ่งแม่ของฉันได้พูดไว้ว่า คนที่คลอดลูกใหม่ ๆ ต้องอยู่ไฟเพื่อให้มดลูกเข้าอู่โดยการนอนบนกระดานที่ด้านล่างมีเต่าไฟที่มีถ่านติดไฟอยู่ และให้หญิงที่คลอดลูกใหม่ ๆ นอนบนนั้น เพื่อให้มดลูกแห้ง แต่ว่าฉันไม่สามารถทำตามที่กล่าวมาข้างต้นได้เพราะผ่าลูกออกจึงต้องใช้วิธีการอยู่ไฟชุดคือ เอาแผงไฟที่ใส่ถ่านแดง ๆ มามัดรอบเอวเพื่อให้มดลูกแห้ง ถ้าใครต้องการซื้อก็ไปถามตามร้านขายยาก็จะมีขาย หาซื้อได้ง่าย เมื่อเอาแผงไฟมามัดรอบเอวแล้วตอนแรกก็ดีอยู่นะ แต่ภายหลังปรากฏว่า มีรอยช้ำจากความร้อนของไฟและมีฝีเกิดขึ้นบริเวณใกล้สะดือ ฉันรีบไปพบแพทย์เพื่อให้วินิจฉัยโรคเพื่อทำการรักษา หมอบอกว่า เป็นฝีที่ทะลุไปถึงลำไส้ก็จะตาย ต้องผ่าตัดเอาฝีออก ณ นาทีนั้น ฉันนึกถึงหน้าของลูกน้อยขึ้นมาทันที รีบตกลงให้หมอผ่าตัดเอาหัวฝีออกทันที รอดตายมาได้อีกครั้งหนึ่ง ทั้งหมดที่เล่ามานี้ก็ต้องการจะพูดถึงความรักของแม่คนหนึ่งที่มีต่อลูก ลูกนั้นเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ แม้แม่จะต้องลำบากเพียงใดก็ทนได้เพียงเพื่อเห็นชีวิตของลูกได้เติบใหญ่เป็นบุคคลที่มีคุณภาพ เป็นคนดี มีน้ำใจ ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
เนื่องในวันแม่ที่ใกล้จะมาถึง ๑๒ สิงหาคม ของทุกปี เป็นวันที่ปวงชนชาวไทยควรระลึกถึงและสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินินาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ผู้เป็นแม่ของแผ่นดิน พระองค์ทรงงานเพื่อความร่วมเย็นเป็นสุขของมหาชนชาวสยาม อาทิ โครงการศิลปาชีพ เพื่อให้ราษฎรมีความรู้ ความสามารถในการสร้างศิลปหัตถกรรม การสาธารณสุข ทรงริเริ่มมูลนิธิสายใจไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ ให้ความช่วยเหลือในกรณีที่พบราษฎรเจ็บป่วยก็ทรงรับไว้เป็นคนไข้ในพระบรมราชานุเคราะห์ การส่งเสริมอนุรักษ์ธรรมชาติ พระองค์ท่านก็มีโครงการสวนสัตว์เปิดภูเขียวตามพระราชดำริ โครงการอนุรักษ์และขยายพันธุ์เต่าทะเล เป็นต้น
จากที่กล่าวมาทั้งหมดจะเห็นได้ว่าพระองค์ท่านเป็นแม่ของแผ่นดิน ให้ความช่วยเหลือเอื้ออาทรแก่พสกนิกรไทยมาตลอด ในนามของพสกนิกรไทยคนหนึ่งจึงสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ท่านโดยปฏิญาณตนว่าจะทำประโยชน์ให้แก่แผ่นดินไทยโดยปลุกจิตสำนึกให้ทุกคนรักและหวงแหนแผ่นดินเกิด รักใคร่และสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ทำดีเพื่อแผ่นดิน มีจิตอาสาช่วยเหลือกันในยามทักข์ยาก ความรักของแม่ที่มีต่อลูกนั้นยิ่งใหญ่ไพศาลในฐานะที่ทุกคนเป็นคนไทยควรช่วยกันทำดี โดยการผิดชอบต่อตนเองคือทำหน้าที่ของตนเองที่มีให้ดีที่สุด รับผิดชอบต่อครอบครัวคือประกอบสัมมาชีพที่สุจริต สามารถเลี้ยงครอบครัวให้มีความสุข รับผิดชอบต่อสังคม คือนำความรู้ความสามารถของตนไปช่วยพัฒนาสังคมให้ดีขึ้น ถ้าหากเรา คิดดี พูดดีทำดี สังคมก็จะมีแต่ความสุข สมกับที่แม่ได้สั่งสอนเลี้ยงดูมาตลอดชีวิตหวังให้ลูกเป็นคนดีเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

 เขียนโดย บุญลือ มากหลาย