วันที่ 7 กรกฎาคม 2555 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ และสมเด็จพระเทพฯ (พระอิสริยยศในขณะนั้น) เสด็จพระราชดำเนินทางชลมารคโดยทางกองทัพเรือ เพื่อเสด็จเปิด 5 โครงการชลประทานน้ำสร้างชีวิตอันเนื่องมาจากพระราชดำริ

เราเดินทางมาที่ รพ. ศิริราช พร้อมแม่ตั้งแต่เวลา 22:00 น ของคืนวันที่ 6 กรกฎาคม เพื่อมาดูลาดเลาว่าพรุ่งนี้ในหลวงเสด็จฯ เรากับแม่จะนั่งรอรับเสด็จฯ บริเวณไหนได้บ้าง แต่เมื่อมาถึงพื้นที่หน้าลิฟต์ต่างมีผู้คนจากทั่วทุกสารทิศมารอกันอย่างเนืองแน่น เรากับแม่จึงตัดสินใจไม่กลับบ้าน มานั่งรอค้างคืนใกล้ๆ ลิฟต์ทั้งที่ไม่ได้เตรียมตัวมา จากการที่ได้พูดคุยกับคนที่มานั่งรอด้วยกัน บ้างก็นั่งรถทัวร์มาจากภาคอีสาน บ้างก็นั่งรถไฟมาจากภาคใต้ บ้างก็เก็บหอมรอมริบเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินมาจากเชียงราย เพื่อมาจับจองพื้นที่หวังชื่นชมพระบารมี

น่าแปลกใจที่คืนนั้น..เราไม่ร้อน เพราะลมพัดเย็นสบายตลอดเวลา
น่าแปลกใจที่คืนนั้น..เราไม่ง่วง เพราะทุกอย่างรอบๆ ดูเป็นสิ่งดีงามและประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นสำหรับเรา
น่าแปลกใจที่คืนนั้น..เราไม่หิว อาจจะเป็นเพราะ “ข้าวและน้ำพระราชทาน” ที่เพียงแค่ได้เห็นเราก็อิ่มไปทั้งคืน

แต่ก่อนเวลาดูโทรทัศน์ แล้วเห็นประชาชนที่มาเฝ้ารอรับเสด็จ เรามักเกิดคำถามขึ้นในใจ ว่าร้องไห้ทำไม แต่พอวันนี้ที่ได้มารับเสด็จจริงๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นความตื้นตันและอิ่มอกอิ่มใจที่เกิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูก จนทำให้น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มใจไหลออกมาจริงๆ

      “คิดว่าจากนี้ไปจะขอมาเฝ้ารับเสด็จในหลวงทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะรักและประทับใจที่พระองค์ทรงงานเพื่อประชาชน ซึ่งได้เห็นภาพการทรงงานมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จึงอยากทำงานรับใช้ในหลวงบ้าง ด้วยการเป็นข้าราชการ” นี่คือความตั้งใจของเราในวันนั้น

แม้วันนี้จะผ่านมาเกือบสิบปี เรายังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน และความตั้งใจของเราสัมฤทธิ์ผล เราเป็นข้าราชการแล้ว เรียกได้ว่าเป็นความภาคภูมิใจในชีวิต ที่ได้ใช้ความรู้ความสามารถเพื่อตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน สิ่งที่ทำได้เพื่อในหลวงรัชกาลที่ 9 คือ การเป็นข้าราชการที่ดี

เขียนโดย หยาดน้ำฟ้า