จากเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่บ้านรายล้อมด้วยทุ่งนาอันกว้างใหญ่ ได้มาเยือนกรุงเทพเมืองฟ้าอมร ฉันจึงตั้งใจอยากจะเห็นวังของพระมหากษัตริย์เป็นบุญตา ฉันจึงทำหนังสือขออนุญาตแบบบ้านๆ ไปยังวังสวนจิตรลดา วังของในหลวง ภาพในหัวของฉัน วังในหลวงต้องเป็นปราสาทสวยๆ ใหญ่โต มีทหารเท่ๆ เดินแถวกันไปมา มีรถสวยๆ จอดเรียงรายกันเต็มโรงจอด

แต่เมื่อไปถึงสิ่งที่เห็นกลับไม่เหมือนสิ่งที่คิดเลยแม้แต่น้อย จากปราสาทสวยๆ ใหญ่โต กลายเป็นห้องทดลองที่ทำงานวิจัย พัฒนาองค์ความรู้ ทั้งโรงนม โรงสีข้าว โรงงานแปรรูปสาหร่าย โรงผลิตไบโอดีเซล โรงงานน้ำดื่ม โรงเพาะเห็ด และอีกหลายโรงที่เกี่ยวกับการเกษตรและผลิตภัณฑ์ต่างๆ จากทหารเท่ๆ เดินแถวกันไปมาของฉัน กลับกลายเป็นคนทำงานที่ขมักเขม้นในการผลิตของดีมีคุณภาพเพื่อคนไทยทุกคน จากรถสวยๆ จอดเรียงรายกันเต็มโรงจอด กลายเป็นวัวและนาข้าวทดลอง

ฉันจึงมีคำถามเกิดขึ้นในใจว่า ทำไมในหลวงทรงงานหนักขนาดนี้ แค่ฉันเดินดูและฟังบรรยาย ฉันยังเหนื่อยแทน ฉันสงสารในหลวงจับใจ ฉันจึงตั้งใจที่จะนำสิ่งที่ท่านวางรากฐานไว้ให้ไปปฏิบัติ และฉันเชื่อมั่นในโครงการของในหลวงรัชกาลที่ 9 ทุกโครงการ ไม่ใช่เพราะฉันมีความรู้อะไร แต่เป็นเพราะฉันเห็นมากับตาว่าทุกโครงการที่ท่านนำมาให้เป็นโครงการที่ท่านทำจนเกิดผลสำเร็จแล้วด้วยพระองค์เองทั้งสิ้น

บางทีฉันก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า ทำไมคนๆหนึ่งถึงได้มีคนรักและศรัทธาได้มากมาย บางทีคำตอบก็อยู่ในสิ่งที่ฉันเล่านี่แหละ
จะมีใครที่สามารถเสวยสุขได้ แต่กลับคิดถึงคนอื่น
จะมีใครที่คิดโครงการพัฒนาได้รอบด้าน แม้กระทั่งอยู่ในโรงพยาบาลก็ยังมีโครงการเพื่อประโยชน์ของประเทศ
จะมีใครที่สามารถไปเที่ยวได้อย่างสบาย แต่กลับเลือกไปยังถิ่นทุรกันดาร
จะมีใครที่สุขภาพไม่ดี แต่ยอมทำงานหนักเพื่อคนอื่นได้มากมายเพียงนี้

ท่ามกลางความอุดมสมบูรณ์แห่งแผ่นดิน คงไม่มีสิ่งใดงอกงามได้เทียบเท่าความมีชีวิตอยู่ด้วยความศรัทธาที่ดีและปฏิบัติตนตามทำนองคลองธรรม หากใครถามฉันว่า ความโชคดีในชีวิตนี้คืออะไร ฉันคงตอบว่า การเป็นประชาชนของพระราชา สำหรับคนที่เกิดไม่ทัน ฉันคงหวังว่าเค้าจะได้รับรู้ถึงเสี้ยวความรู้สึกแห่งความศรัทธานี้ไปบ้าง..ไม่มากก็น้อย

เขียนโดย ประชาชนของพระราชา